Waar: Istanbul, stadion van Fenerbahce
Wanneer: september 2008
Met: Olympus digitaal toestelletje
Het verhaal: Voetbal in het buitenland, altijd iets bijzonder. Zeker in de meer zuiderse landen. Kan er stevig aan toe gaan. Nu bleek dat de Rode Duivels een kwalificatiematch tegen Turkije speelden in het stadion van Fenerbahce. Mijn toenmalige vriendin en ik waren er toch in de buurt en Yusuf, een Turkse vriend, kon tickets regelen voor ons. In het rustige vak, dicht bij hem en zijn vrienden. Omdat het er rond het stadion ook al hevig aan toe kon gaan, trokken we toch maar een rode t-shirt en polsbandjes met Turkse vlag aan.
Gelukkig maar want aan de ingang bleek dat onze tickets helemaal niet voor het kalme vak golden. Integendeel, we mochten met zijn tweetjes in de spionkop gaan zitten. Twee bleeksmoelen, waarvan een meisje met blote benen, die schuchter een plekje zochten tussen hevige schreeuwende, halfnaakte Turken. Niet opvallen was alvast mislukt. We gingen zitten op onze plaats en probeerden zo weinig mogelijk Belgisch te doen of zijn. Zelfs bij ons volkslied bleven we gewoon zitten. Erg hé? Vergeef me Albert! Euh Filip!
Vooraan de tribune stonden twee kerels op een reddersstoel het volk op te jutten, lustig gevolgd door een 2000 vurige Turkije-supporters. Elke Turkse baltoets werd op luid gejuich onthaald, elke Belgische met boegeroep en oerkreten. En dan scoorde Wesley Sonck een wondermooi doelpunt. Uit pure reflex ging ik rechtstaan, bedacht me net op tijd en kon wild gejuich nog maar net onderdrukken. Met een snel wegwerpgebaar probeerde ik te doen alsof ik eigenlijk wat ongenoegen wou laten blijken. De Turkse ogen priemden in mijn rug. We werden al wat meer in de gaten gehouden, dus overwogen we om tijdens de rust te verhuizen naar het vak van de Belgische supporters. Bleek onmogelijk dus moesten we nog drie kwartier tussen supporters gaan staan die net een doelpunt rond de oren kregen.
Deel twee
De sfeer werd wat grimmiger want de Turken speelden alles behalve goed voetbal. Integendeel. Het waren de Rode Duivels die aanspraak maakten op een volgende doelpunt. En wij maar ongemakkelijk zwaaien met onze polsbandjes. Een kwartier voor tijd kregen de Turken dan toch een onterechte penalty en zo ook de gelijkmaker. Heel frustrerend om op zo’n moment je woede niet te kunnen uiten. Meejuichen voor het Turks doelpunt kon ik dan ook niet opbrengen. De mensen rondom ons begonnen me al schouderklopjes te geven en al lachend wat te brabbelen in het Turks. Leedvermaak. Mijn Belgisch hart bloedde uit onmacht.
Helemaal op het einde miste Sonck nog een dot van een kans, maar misschien dat een onterecht gelijkspel nog best was voor onze veiligheid. Stof genoeg voor de discussie achteraf op café, getrakteerd door Yusuf die zo zijn schuldgevoel wou afkopen. Die mens heeft geen seconde van de match kunnen genieten uit ongerustheid. Oooooh.