Het was al geen makkie om een binnenlandse vlucht naar Padang in West-Sumatra te strikken, de echte miserie zou pas ter plaatse beginnen. Serge had via via namelijk iemand leren kennen die ons naar de Mentawai Islands zou brengen. De Mentawais zijn een surfwalhalla waar alle surfgrootmeesters wel al eens heen geweest zijn. Vele kleine eilandjes, enkel bereikbaar per boot.
Soit, bij aankomst geen gids te bespeuren. Laat staan te bereiken. In de hostel flakkerde de hoop even op toen andere Belgen ook richting golven vertrokken, maar voor ons was geen plaats meer. Daar zaten we dan. In Padang. Met een rokende vulkaan op de achtergrond en ingestorte gebouwen. Niet zo lang geleden werd de stad getroffen door een aardbeving. En niet zo lang daarvoor door de tsunami. Veel vrolijks was er dus niet en buitenlanders werden er belange niet zo hartelijk ontvangen als elders in Indonesië.
Wat doe je dan natuurlijk. Je volgende vlucht boeken naar Jakarta, zien dat die pas binnen drie dagen vliegt en balen als een stekker. Gelukkig was er een pingpongtafel in de hostel. Nog nooit zo veel met een palet tegen een balletje geslaan als toen. En een gekke Amerikaan leren kennen die ons wel voor een ‘prijsje’ met ‘zijn’ speedboot naar de Eilanden wou brengen. Wijde pupillen, hyperactief, overenthousiast en een enorme peet. Gekke jongen. Al even gek als de overdreven opgezette taxi-bussen.
Op de koop toe regende het er pijpenstelen. Emmers die naar beneden gekieperd werden. Meer dan wat mistroostig naar buiten kijken zat er niet in. Pingpongen ja. En als het dan toch wat droog was, gingen we botsauto’s rijden op de jaren zeventig kermis. Of degoutante rauwe schildpaddeneieren eten op de dijk en overheerlijke verse kreeft gaan eten in een mini-restaurantje. Ah en heb ik al pingpongen gezegd?
Soit, eenmaal op de luchthaven dachten we dat alles voorbij was. Niets van. Terroristische aanslag op een trein in Jakarta. Onze tussenbestemming. Kregen we achteraf te horen want op dat moment zagen we alleen maar militairen, bloedige beelden op tv en paniekerige mensen. Maar uiteindelijk gingen we met genoeg vertraging toch van de grond.
Ik mis het pingpongen wel een beetje.
De schildpaddeneieren daarentegen
