Machu Picchu is uiteraard de niet te missen bestemming als je door Peru trekt. Vaak kiest men de heilige grond te combineren met een meerdaagse trektocht richting top en daarbij is de Inca Trail veruit de populairste. Toen ik er was, was die echter al volledig volboekt. Er mag maar een maximum aantal toeristen op de trail en je moet maanden op voorhand boeken. Als alternatief kreeg ik de Salkantay Trek voorgeschoteld. Vijf dagen in plaats van vier en een iets zwaardere route. Good times!
Dag 0: Cusco
De dag voor je vertrekt komt de gids even langs in je hostel te Cusco om met je te praten over de trek. Hij polst naar je conditie, geeft wat uitleg over de route en raadt wat materiaal en eten aan. Matjes nemen zij mee, tenten ook. Er gaat een kok mee die voor ontbijt, middageten en diner zorgt en paarden om al het materiaal te dragen. Persoonlijke bagage draag je zelf. Nog even het uur afspreken en dan vroeg slapen om fit te zijn. Kwam niet veel van in huis, want ergens was ik toch wat zenuwachtig. Weersvoorspellingen zagen er lamentabel uit en geen idee hoe mijn gebroken rib (boksblessure) zou reageren.
Dag 1: Cusco – Mollepata – Soraypampa (6 uur hike)
Om vijf uur ‘s morgens stond onze gids er al. De kou beet aan mijn oorlellen, maar voorlopig was alles droog. Meer heb ik niet nodig. Met een mini-busje pikten we nog wat reisgenoten op in de andere hostels en uiteindelijk verzamelden we met nog twee andere groepen in het bergdorpje Mollepata (2900m). Vlug nog wat proviand inslaan op het kleine marktje, waarna we ingedeeld werden in twee groepen. Liesbeth en ik belandden in de groep van gids Walter. True story, een Inca in Peru die Walter heet en de trektoch op sandalen deed. Gevarieerde groep trouwens. Engelsen, Welshmen, een Ierse, een Nederlander, een Braziliaan, twee Belgen en ene van Mauritius. We doopten onszelf meteen om tot de Walter Family. Leutige bende, dat was nu al duidelijk. Na de bespreking werden we achteraan in een open vrachtwagen gepropt en viel er meteen een eerste geblesseerde. Iemand uit de andere groep kreeg tijdens het rijden een uitstekende tak tegen zijn hoofd en mocht al meteen groggy aan de trek beginnen. Vanaf Sayapata gingen we te voet verder. Rugzak op, schoenen dicht en gaan.
De eerste dag gingen we vooral klimmen want we moesten in Soraypampa (3850m) geraken. Loodzwaar was het, vooral omdat het af en toe regende. Maar de landschappen waren fenomenaal. In de verte keek de Humantay op ons neer, terwijl we door grote weiden, steenvlakten, rivierbeddingen en smalle bergpaadjes trokken. Lunch (brood en soep) was het ideale moment om de Walter family wat beter te leren kennen. Tijdens het avondeten (kip met rijst) barstte een enorm onweer los. Behoorlijk indrukwekkend als je in de bergen zit.
Slapen deden we in tenten die, gezien het rotslechte weer, onder een soort afdak opgezet waren. Het vroor en bij gebrek aan elektriciteit en licht kroop iedereen vroeg onder de wol. Maar na een half uurtje in de tent voelde ik plots nattigheid. Bleek dat er door de hevige regenval een beekje gevormd was, dat uiteraard dwars door onze tent moest stromen. Terwijl ik de opties overliep scheurde tot overmaat van ramp het dak juist boven onze tent open. Te veel regen. Precies of iemand een emmer water over onze tent goot. Liesbeth kwam eruit gekropen waarna ik de tent versleepte naar droger oorden. Maar het was te laat. Alles was nat. Kleren, slaapzak, matje, rugzak. En de nacht was nog maar begonnen. Misschien wel één van de koudste momenten uit mijn leven.
Dag 2: Soraypampa – Huayracmachay – Chaullay – Collpapampa (9 uur hike)
Niet goed geslapen uiteraard. Veel te koud. En een hond huilde heel de nacht lang. Bleek dat ze bevallen was. Intriest want één van de pups had het niet overleefd. Nadat ze het levende jong in veiligheid had gebracht, legde ze het ander op haar voorpoten en begon ze te janken. Triestig beeld. Gelukkig was er warme coca-thee en een wollen pull die ik mocht lenen van de Braziliaan. Toch iets droog op mijn lijf.
Vandaag was meteen ook de zwaarste dag want we moesten klimmen tot op 4650 meter. Negen uur hiken langs besneeuwde bergtoppen en rotsige maanlandschappen. En de hoogte eiste meteen zijn tol op. Plots werd ik de dealer van de Walter family want mijn pillen tegen hoogteziekte waren veelgevraagd. Zelf niet echt last van gehad, maar sommigen klaagden van hoofdpijn, zware benen en misselijkheid. Iedereen keek uit voor de ander, een echte familie bijna. Broodnodig want de tocht was hard. Ik wist meteen waarom ze je eerst een paar dagen acclimatiseren in Cusco aanraden.
Eenmaal op het hoogste punt nam onze gids eindelijk het woord, na een dag zo goed als niets zeggen. Omsingeld door drie knoerten van bergen vertelde hij ons over de rijke geschiedenis van de Inca. Na een zoveelste coca-theetje (goed tegen de hoogte) en een ritueel om de goden te bedanken, was het tijd om af te dalen. Richting Collpapampa op 2920 meter. Langs wondermooie grasvlakten, vol ‘menhirs’, koeienskeletten en vervallen berghutjes.
Hoe vlot het klimmen ook ging, hoe sterven het afdalen was. Bij elke stap naar beneden verschoof mijn rib een klein beetje, inclusief pijnscheut tot in mijn kleine tenen. Ik probeerde zo veel mogelijk schokken op te vangen met mijn knieën, maar na drie uur doorveren hadden die er ook genoeg van. Pijnstillers, spaghetti en uitgebreideld zeveren met de Walter family brachten soelaas. Al een geluk dat de zon ondertussen doorgebroken was. Kleertjes vastbinden op de rugzak en laten drogen! We sloten de dag af in het kamp met een soort lomo soltado (rundsvlees en rijst) en een voetbalmatch Europa tegen de rest. Die we uiteraard wonnen, ondanks het bergopterrein.
Dag 3: Collpapampa – La Playa(sahuayaco) – Santa Teresa (5 uur hike)
Vandaag een iets rustigere dag om te bekomen van gisteren. Onbeten met popcorn, omelet, coca-thee (uiteraard) en een soort milkshake. Beetje praten met de rest en lachen om de stilte van Walter. Een droge nacht trouwens, waar ik de Inca-goden enorm dankbaar voor was. Stukken warmer ook dan daarboven op de bergen.
Op dag drie ruilden we de open vlakte in voor jungle, kolibri’s, koffieplantages en muggen. Agressieve beesten, maar na onze tocht door het Amazonewoud kon ik op dat vlak alles aan (52 beten op 5 dagen!). De knietjes hadden er weer zin in, ik nam preventief een pijnstiller voor de rib en kon dus volop genieten van de omgeving en de trek zelf. De weg lag er goed bij, geen aardverschuivingen en aangezien het toch maar de rivier volgen was, kon iedereen op eigen tempo wandelen. Hilarisch moment trouwens toen Liesbeth een bijzonder mooie bloem vond en aan Walter vroeg wat het was. “It’s a flower”, was zijn verhelderend antwoord. As said, beeld zonder klank. We liepen door spookdorpen, zagen een hond in een auto zitten en liepen achter kleine speenvarkens.
Op een kleine tien minuten rijden van het laatste tentenkamp mochten we even relaxen in warmwaterbronnen. Bijzonder welgekomen voor de stramme spieren. De stank, joelende kinderen en rosse hippie met witte en dus doorzichtige onderbroek nam ik er met veel plezier bij. Eenmaal in het kamp werd het kampvuur aangestoken, dronken we een wel heel bizar alcoholisch drankje en werd er als echte Inca’s rond de vlammen gedanst. De sfeer zat goed. Zeker nadat we iedereen wijsgemaakt hadden dat alle Belgen op dezelfde manier dansen en plots iedereen ons dansje nadeed.
Dag 4: Santa Teresa – Aguas Calientes (4 uur hike)
Precies niet te veel frisse hoofden vandaag. Katerkoppen! Het feestje was net iets te wild. Al een geluk dat er vandaag een vlak stuk op het programma stond, met op het einde van de hike een echt bed. EEN ECHT BED! Zot verlangen na drie nachten op een flinterdun matje en oneffen ondergrond.
We besloten Walter een beetje te pesten en verstopten ons tussen de rotsen. Veel kon het hem niet schelen, want hij bleef gewoon doorwandelen. Op zijn eentje, sigaret in de mond. Er zat niet veel anders op dan te volgen, langs watervallen, rotsen en een hydraulisch centrum in the middle of nowhere. Het laatste stuk van de hike liep langs de spoorwegen. Twee uur lang ijzeren staven volgen langs wilde rivieren, bossen en bruggen. De vergelijking met de hobo’s was snel gemaakt. Als echte cowboys af en toe voelen aan de sporen of er een trein in aantocht was en indien zo, zo goed mogelijk proberen wegsteken om geen rondvliegende stenen tegen je knikker te krijgen.
Eenmaal uitgespoord kwamen we na vier dagen wildernis opnieuw in de bewoonde wereld terecht. Aguas Calientes is het startpunt voor vele Machu Picchu bezoekers en dus ook behoorlijk toeristisch. Maar een echte koffie heeft me nog nooit zo gesmaakt als daar. Mijn opgebouwd tekort zal er wel meer toe gedaan hebben dan de koffie zelf. Na een etentje met de hele groep kregen we nog de laatste instructies voor de volgende dag en kropen we in ons bed. Ah ja, na een warme douche van een half uur uiteraard.
Dag 5: Aguas Calientes – Machupicchu – Cusco
Extreem vroeg uit de veren om als eerste de duizenden trappen te beklimmen en zo voor de hordes toeristen in Machu Picchu toe te komen. Maar later meer hierover. Te veel en te mooi om geen aparte blogpost te geven. Na het bezoek aan de historische site keerden we terug naar Cusco met een oldskool trein. Meer dan de moeite waard. Onze NMBS kan nog leren van Peru Rail.
Tips
- De Salkantay trek is al een tip op zich. Loodzwaar, vermoeiend, sterven, slapen in barre omstandigheden, afzien, maar zo hard de moeite. Veel minder druk dan de Inca Trail.
- Boeken kan via het internet en via je hostel. Let wel op want prijzen durven al eens serieus te verschillen. In principe kan je het ook op je eentje doen. Kaartjes genoeg op het net.
- Basisconditie is wel nodig, afstand kunnen doen van luxe ook en voor je eraan begint acclimatiseer je best een paar dagen in Cusco. Enorm hoogteverschil.
- Je krijgt lekker eten tijdens de tocht, maar best nog snacks meepakken voor onderweg. De energie is welkom. En water meepakken natuurlijk.
- Coca-bladeren kauwen helpt tegen hoogteziekte en je kan ook altijd pilletjes meepakken.
- Goeie schoenen, water- en winddichte kledij, voorzien op zowel warm als koud, muts en zonnebril.
- Sinds deze trip neem ik nu op al mijn hikes een waterdichte hoes mee om toch iets van kleren droog te kunnen houden.