Wat: origami kraanvogel
Uit: Hiroshima, Japan
Prijs: cadeau
Verhaal: Ok een souvenir is pas echt een souvenir eenmaal je thuis bent, maar ik vind het verhaal achter deze te mooi om ermee te wachten.
Ik zat op een bankje in het Peace Park van Hiroshima wat te bekomen van het atoombommuseum. Een aanrader, maar loodzwaar. Veel aangrijpende getuigenissen, heel visueel ondersteund. De zon scheen en ik tokkelde wat op mijn telefoon.
Plots kwam een oud vrouwtje naast me zitten. We kruisten een blik, knikten en glimlachten. Ze probeerde een Japanse frase maar meer dan een wakarimasen, sumimasen (ik begrijp het niet, mijn excuses) kon ik niet bieden. Dus schakelde ze over op vlot Engels. Altijd een kleine verrassing hier.
De verklaring was minder leuk. Haar moeder was op het moment dat de bom viel redelijk dicht bij het epicentrum. Gaf les in een school. Ze overleefde de ontploffing maar kon niet ontsnappen aan de radioactieve straling. Op dat moment was ze ook zwanger van de vrouw die nu naast me zat.
Zowel moeder als dochter werden ziek, dus besloot het gezin naar de States te verhuizen via een slachtofferhulpprogramma ondersteund door de internationale gemeenschap. Een gemengd succes. De vrouw naast me kwam erdoor, maar haar moeder haalde het niet. Leukemie. Vader en dochter keerden uiteindelijk terug naar Japan, om bij de rest van de familie te zijn.
Ik kon geen woord meer uitbrengen. De manier waarop ze het vertelde, de kalmte, was bijzonder aangrijpend. Ze glimlachte opnieuw en zei “I’m glad we talked. Tell people in Belgium to work for peace.”
Ze plukte een stukje papier uit haar handtas en plooide een kraanvogel, symbool voor hoop hier in Japan. Daar zat ik dan, stil te wezen op een bankje.