“Don’t be afraid of the black man.” Een struise, zwarte man lachte zijn tanden bloot en schudde me de hand. Blijkbaar gebruiken ze in Tokio dezelfde openingszinnen. Of misschien vond hij het wel gepast bij mijn verbaasde blik. Een zwarte in Japan is nogal uniek en opvallend. Denk aan een hele troep kittens waar plots een puppy tussen loopt. Maar dan minder schattig.
“Follow me brother, I know a good place.” Meer heb ik meestal niet nodig. En hij noemde me brother! Hoe cool is dat niet? Mijn interne wigger begon al spontaan te rappen. Nu, soms beland je met zo’n mensen op een magische plek waar reuzenschildpadden het strand op kruipen om eieren te leggen of als het tegenzit in een winkel waar je semi verplicht wordt om zeven paar Marokkaanse pantoffels te kopen. Liefste familie, jullie weten wat er onder de kerstboom zal liggen.
Nadat mijn black man doorhad dat ik niet zo geïnteresseerd was in een Thaïse stripshow met young school girls, dropte hij me aan bizar bewegend dinosaurusbeeld. ROBOTSHOW+SUSHI+FUN FUN FUN. Klonk aantrekkelijk genoeg om er 50 dollar voor te betalen. De overdreven kitsch ingerichte bar, met halfnaakte paspoppen die een shrine op de schouders droegen, fluo lampen en duizenden spiegels beloofden alvast veel goeds. Denk binnenkant van Elton John zijn kleerkast.
De show
We mochten gaan zitten op een soort tribune, kregen een doos vol afschuwelijke sushi en een beker appelsap voor de neus. Na de huisregels knalde de show open. Schaarsgeklede vrouwen die onder begeleiding van pompende house muziek al drummend en dansend de zaal binnengereden kwamen op een gigantische constructie, qua opener kon het wel tellen. Het publiek werd gek. Joelende Japanners, ik kan het iedereen aanraden.
En hoe langer de show duurde, hoe gekker het werd. Eén constante, schaarsgeklede vrouwen. Die plots op de rug van een dinosaurus, ondersteund door Kung Fu Panda de strijd aangingen met kwaadaardige samurai robots. Zo overweldigend dat je zin krijgt om Rilatine-pillen in het rond te gooien.
Terwijl de vrouwen op lichtgevende tanks en quads door de zaal crossten mocht het publiek met glowsticks de boel nog meer opfokken. Gigantische robots kwamen binnen gereden, nog meer dansende vrouwen en gekke voertuigen en nog hardere beats. Tot de boel plots stilviel en alle figuranten en robots zich naar het publiek richtten. Stilte. Twee seconden. Even ademen en mijn kinnebak terug oprapen.https://tjoolaard.be/wp-admin/post.php?post=3687&action=edit&message=10#visibility
Eeey sexy lady
Tot de boel in totale extase uitbarstte op de tonen van Gagnam Style. Robots het ondertussen wereldberoemde dansje zien doen kan ik nu eindelijk ook van mijn to do-lijst schrappen. Als afsluitertje kwamen alle dames iedereen high fives geven. Dus als je ooit in Tokio bent, geen last hebt van epilepsie en zin hebt in een anderhalf uur lang what the fuck-moment, ga dan alstublieft naar de Robot Show. Niet goedkoop, maar veruit één van de gekste dingen die ik in Japan gezien heb. Tickets boeken naar Japan kan trouwens via WTC.nl.
Hieronder de volledige show met Gagnam Style rond 31’40
