Oudejaar en zo, ik ben er meestal geen fan van. Opgeklopte boel waarbij je verplicht uit de bol moet gaan. Overal te veel volk, te veel lichamelijk contact en meestal niet meer dan een kater de dag erna. Daarom wou ik twee jaar geleden eens iets anders. Naar het buitenland, in een ongekende omgeving, met niet meer dan drie vrienden de overgang vieren. En wat voor een gekke avond werd het! Twee vrienden, Yannick en Fiona, waren al in Berlijn en hadden er zelfs een appartement in bruikleen. Elke en ik hadden eerst nog acht uur autorijden voor de boeg. En hoe doe je dat beter dan met een dikke streep dubstep en Michael Jackson. Ah en schnitzels langs de baan natuurlijk.
Bedoeling was om de avond te starten aan de Brandenburger Tor. The Scorpions kwamen er optreden en Yannick is nogal fan. Ondertussen werden al overal bommetjes gegooid, zelfs op de metro. Toch altijd spannend als er plots een fluitfusé naast je kop vliegt. Hoe dichter we kwamen, hoe meer duidelijk werd dat we niet gingen binnen raken. Alles was al op honderden meters afgezet. De boel zat vol. Dan maar proberen ergens over het hek te kruipen. Leek ons een puik plan, tot bleek dat op elke 50 meter een agent stond. Gek hoeveel security hier rondliep.
Reanimeren en vuurwerk
Terwijl we rondliepen op zoek naar een gaatje in het systeem, en ik al nietsvermoedend in Fiona’s plasje achter de struiken gelopen had, kwam plots een dame in volle paniek op ons afgelopen. Er scheelde iets met haar vriend. Helden die we zijn, snelden Yannick en ik ter hulp. Op de grond lag een kerel buiten bewustzijn. Zonder hartslag of iets. We begonnen met de standaard CPR terwijl Fiona en Elke de alsmaar hysterischer wordende vriendin probeerden te kalmeren. En plots schoot de kerel wakker, greep Yannick bij de keel en viel dan weer flauw. Tot drie keer toe! Ondertussen had Fiona er al de politie bijgehaald, die ons doodleuk vroegen wat ze moesten doen. Euh is dit niet deel van jullie job en zo?
“Hoe laat is het trouwens? Euh vijf na twaalf al. Ah ja, gelukkig nieuwjaar é dan!” Soit, ook al hadden we het exacte uur gemist, het feest brak los op straat. Ongelofelijk hoeveel vuurwerk tegelijkertijd aangestoken werd. Was dan ook zo te koop op straat, gelijk of je nu zeven of zevenenzeventig was. En er zat zwaar geschut tussen. Omdat ik de neiging heb om nogal snel afgeleid te zijn en daardoor plots de groep kwijt te spelen, kregen de andere drie een beurtrol om me in de gaten te houden. Onmogelijk in dit geval, want er ontstond een chaos aan rondvliegende projectielen, extatische mensen en ontploffende objecten. We zagen zelfs een koppel een sabelgevecht houden met hun urine. Dat soort toestanden. De dag erna stond trouwens in de krant dat de brandweer nog meer dan ooit is moeten uitrukken.
King Kong, Britten en kraakfeesten
Yannick en Fiona hadden er de brui aan gegeven dus trokken Elke en ik naar de King Kong, een soort mini-club met vooral excentrieke figuren. Elke had haar al snel een sulletje opgepikt dus besloot ik wat te zeveren tegen iedereen. Dat ik uit Zuid-Afrika kwam en een chimpanzee als butler had. Gek hoeveel mensen het ook effectief geloofden. Maar het begon al snel saai te worden dus trokken Elke, haar sulletje en ik naar Tacheles, een soort kraakpand waar kunstenaars hun vrije gang gaan. Voor de gelegenheid was de keet omgebouwd tot een gigantische speed- en breakcore rave. We kwamen nog maar binnen of er viel al een glazen fles van uit de traphal naar beneden, vlak naar het sulletje zijn voeten. Hij voelde zich al niet op zijn gemak en had er nu helemaal geen zin meer in. Duidelijk niet zijn feestje. De angst in zijn ogen sprak boekdelen, dus trok hij maar naar huis. Ondertussen probeerde een kleine, blonde me te versieren met acid. “Hey, you want to do acid with me?” Gekke mensen. Nu ja hoe kon het ook anders met zo’n muziek. Gek eigenlijk hoe lang we het nog volgehouden hebben.
Een voorsmaakje
De terugweg
Maar we moesten nog terug geraken. Geen makkelijke opdracht aangezien we eigenlijk niet wisten waar we zaten en waar het appartement juist was. Taxi was dus geen optie. Willekeurig wandelen dan maar. Berekoud en omdat ik even afgeleid was, knalde ik tegen een verkeersbord. Dat dan nog eens mooi naar beneden kwam ook. De metro proberen leek ons plots een goeie oplossing. Maar ook die bracht geen duidelijkheid. Al die kleuren, al die namen. Gewoon willekeurig opstappen dan maar. En dan sprak de dame in de speaker plots “Seestrasse” uit. Een herkenningspunt! Ik had die naam nog al gehoord. Raakten we uiteindelijk toch nog thuis dan, na dit zotte avontuur. Voor herhaling vatbaar.