Daar sta je dan met die lelijke knalgele muts in de handen. Twee broers die in je ooghoeken alle moeite ter wereld hebben om hun lach in te houden en je dus maar aansporen om het ding meteen op te zetten. Zo fluo geel dat ik precies een wandelend noorderlicht ben. Ah maar trouwens, het echte noorderlicht heb ik eigenlijk nog niet gezien. En dat kan in Finland. Waar de Kerstman woont. Misschien kan ik hem meteen mijn lelijkste kerstcadeau ooit gaan teruggeven? En zo geschiedde, op naar Lapland!
Bij gebrek aan vliegende rendieren een stalen slee van TUI fly, het vroegere Jetairfly, gekozen. Kort wat Nederlanders inslaan op een tussenstop in Amsterdam en dan was het maar drie uur richting sneeuw, vrieskou en natuurpracht. Tijd zat om mijn twee reisgenoten Joy en Yannick al eens deftig te overstelpen met mijn gezwets en gezever. Vinden jullie het nog plezant? En nu? En nu? Om erna dan maar een halve pot noedels over mijn broek te kappen.
Rovaniemi
Vadertje Kerst, Kris Kringle, Santa, namen genoeg die mens, maar even een Gouden Gids openslaan om zijn adres te vinden lukt natuurlijk niet. Helaas zijn de meeste Finnen ook asociale oesters die van zodra je er een woord tegen zegt helemaal dichtklappen. Gelukkig kent een tjoolaard zijn truken; hier met die schnapps! Even een gat in je portefeuille branden -alcohol is bijzonder duur in Finland- en een onschuldige Fin volgieten. Dus waar woont die Kerstman ergens? Ah in Rovaniemi? Twee uur rijden maar? In een dorp dan nog. Stond natuurlijk ook gewoon op het internet aangezien het zowat de meest commerciële plek van heel Scandinavië is.
Wat draagt een mens als hij op bezoek gaat bij de Kerstman é? Ha, alsof je de keuze hebt. Het blijft rond de -20° in Lapland tijdens de winter, dus lagen, lagen en nog meer lagen. En ok misschien helemaal bovenaan dan een ugly christmas sweater. Netjes de muts inpakken, mijn haar in een brave jongensplooi leggen, proviand inslaan voor de rit en een playlist vol untz-muziek klaarzetten in de auto. Van ons basecamp in Levi tot aan de Kerstman zijn voordeur was het twee uur en drie kwartier rijden over besneeuwde banen, door bossen en weides. Op zich al meer dan de moeite waard. Ongelofelijk hoe rustgevend die desolate sneeuwlandschappen zijn.
Allez retour
En dan plots switchte onze radio automatisch naar kerstmuziek, werd de hemel roze van kleur en ging de auto zweven. Snoep uit de hemel en dansende elfjes. Ok nee geen waar, voor het Kerstmandorp pak je gewoon afrit 14 en zet je de auto op de voorziene parking. Probeer daarbij zo weinig mogelijk Chinezen en andere toeristen omver te glijden. De Kerstman heet in China trouwens Shen Dan Lao Ren. Ga eerst zien hoe lang de rij is om bij Santa te geraken en indien te lang schuiven, passeer dan even in het postkantoor. Daar kan je adressen achterlaten naar waar de Kerstman kaartjes moet sturen met kerst. Heb ik eentje naar mezelf laten sturen? Misschien. Bedoel ik met misschien ‘ja natuurlijk ik ben gelijk een manneke van zes jaar op zo’n momenten’? Ja.
Maar dan, le moment supreme… Zenuwachtig schuifelen met je voetjes tot je de Kerstman zijn woonkamer binnen mag en ondertussen wat half antwoorden op de smalltalk van zijn elfje. “It’s your turn sir, Santa will be here in two minutes!” En dan sta je daar in een lege woonkamer met een afschuwelijke muts in de handen, jezelf aan het afvragen wat je toch allemaal aan het doen bent. Wat als hij boos wordt? Wat als hij weet dat ik de afwas heb laten staan voor ik naar Lapland vloog? Wat als hij zo iemand is die de wc-rol met het flapje naar de muur hangt? Vragen die je zo vergeet als de goedlachse dikkerd met open armen de kamer binnenwandelt.
De sjaal
Grote pantoffels, rode debardeur op een wit hemd, pofbroek, rode slaapmuts en uiteraard die dikke witte baard onder guitige oogjes. “Hello Niel!” Whuuuut hij weet mijn naam en ik heb dat niet eens gezegd! Ah ja maar wel aan zijn hulpje natuurlijk. “Hello Santa, ik heb gisteren rendier gegeten.” Lap, daar gaat mijn goede eerste indruk. Openingszinnen zijn nooit mijn sterkste punt geweest. “Ha Kerstman, hoe gaat het met Slecht-Weer-Vandaag?” Ah crap, verkeerde heilige. Al een geluk dat de oude rakker met alles kon lachen. Maar pas toen ik hem zei dat ik mijn lelijk kerstcadeau kwam terugbrengen, ging hij helemaal los. Bulderlachen en zo een schouderklopje waarvan je zegt “haha leuk maar die voel ik morgen ook nog.”
Knip knip met zijn vingers en daar stond plots één van zijn elfjes. Na wat gebrabbel in het Fins draaide de Kerstman zich opnieuw naar mij en schaterde hij dat hij iets heel speciaal voor me had in ruil voor de muts. Werelds langste zelfgebreide sjaal, maar liefst 27 meter lang en zo zwaar dat ik moest gaan zitten om hem aan te doen. Ik hoorde de bagagecontrole van Tui in de verte al lachen. Ideaal wel tegen de koude. Maar goed zo’n ding sleur je natuurlijk niet mee en er een stuk afknippen mocht ook niet. Dan maar langs de giftshop voor een peperdure foto.
Aanrader? Bwa met kinderen en Chinezen waarschijnlijk wel. Wij hebben niet echt een kerstmancultuur dus zo speciaal is het ook niet. Zijn dorpje is mooi maar heel commercieel en prijzig. Je kan er wel met honden op de slee -allé zij ervoor natuurlijk-, van gigantische glijbanen slieren en met snowscooters rijden, maar dat kan je elders in het prachtige Lapland ook. Een leuke stop als je in de buurt bent of tijd genoeg hebt. Maar anders zou ik me focussen op andere activiteiten. Daarover later meer!
Foto’s
Disclaimer: TUI stuurde me gratis ende voor niets naar Lapland om het stuk van Finland eens te ontdekken en hun naamswijziging (vroeger Jetairfly) in de kijker te zetten. Uiteraard blijven mijn verhalen en mening zo ongekleurd mogelijk.