“Big one coming, captain Iglo!”
De zon brandt op mijn kop. Al een geluk dat ik snel nog een kapiteinspet mee gritste op een marktje. Perfect tegen een zonneslag, maar ook een goeie reden voor een bijnaam natuurlijk. Captain Iglo dus. En de big one is een golf die op enkele meters van mijn kajak opkomt. Altijd spannend want terug in je kajak klauteren op zee is geen makkie. Maar het water is behoorlijk warm, dus we klagen niet. Allé toch niet tot de dag erna. Ik kon met moeite mijn peddel nog oprapen. Stijf, stijver, stijfst.
Maar los daarvan kan ik zeekajakken alleen maar aanraden. Het geklots van de golven tegen de zijkant van je kajak, de wijdsheid van de zee, de deining en het ritmische peddelen. En als er plots een vliegende vis in je boot landt of een dolfijn naast je opduikt, dan jah, dan weet je wel waarom je die spieren tot in de verzuring peddelt. Helaas twee dagen verloren ook door storm op zee, dus sommige stukken deden we met de speedboat. Op zich ook al een avontuur natuurlijk. Tip van de dag; nooit je bestuurder opfokken. Zeker niet als’t een Mario is en je in de neus van de boot zit. Had ik een karton melk vast, dan was het een klont boter geworden.
Vis en de grotten
De tocht begint op het eiland Vis. Op zich niet veel te zien, gewoon een schattig eilandje met gezellige, kleine havenstadjes en ontelbaar veel olijfbomen en wijngaarden. Veel tijd bracht ik er niet door want de zee lonkte. Eerst een stukje kust en dan richting de twee grotten en Stiniva Cove.
De blauwe grot op het miniscuul eilandje Bisevo moet je gewoon gedaan hebben. Per twee peddelen we de grot naar binnen via een kleine opening, pikkedonker en muisstil. Tot je een hoekje omslaat en er een luide bonk weerklinkt. De bonk van mijn kinnebak die op mijn kajak gevallen was. Op zonnige dagen en bij kalme zee weerspiegelt het zonlicht in het water in de grot via een opening onder de waterspiegel en daardoor krijgt de grot een magische blauwe schijn. Honderden vissen contrasteren in het water, terwijl het er muisstil blijft. Enkel een zachte streling van een peddel in het water weerklinkt. Tien minuten lang raast een heel apart gevoel door mijn lijf. De combinatie kleur, stilte en het licht claustrofobische is haast niet te beschrijven. Moeder natuur op zijn best.
De groene grot wat verder is minder indrukwekkend, maar als je toch op baan bent, waarom niet eens stoppen? Leuke reflecties van het licht op water en grotwanden en altijd tof om een grot in en uit te varen. Ah en de plotse afkoeling is ook meer dan welkom.
Stiniva Cove
“Come captain Iglo, it’s funny time!”
Ergens had ik al een voorgevoel dat er deugnieterij ging komen. Maar eerst een entree in stijl. In de verte zag ik de kliffen al liggen, maar eenmaal dicht genoeg onthulde zich een goed verborgen baaitje, afgeschermd door stijle rotswanden. Met prachtig blauw water, een klein strandje en een oude vissershut.
Maar de Mario heeft andere plannen dan ons op het strand loslaten. Rotsklimmen en naar beneden springen in het water, dat is meer zijn ding. Vreemd genoeg gaat hij zelf niet mee, mini sex doll tot ik na een sprong van een goeie zes meter maar al te goed besef waarom. Overal om me heen medusa’s, een soort kwalachtig wezentjes die lange slierten vormen met hun broeders. Voelt extreem slijmerig aan als je erdoor zwemt, maar wel heel fascinerend om te zien. En Mario maar lachen.
De groene grot
De groene grot
Medusa’s
De blauwe grot
Geïmproviseerd vervoer op de eilanden
De kajakcrew