Konichiwaaa muchacho’s! Yes indeed, muchacho’s. Eén van de Japanners hier dacht dat ik uit Amerika kwam en noemde me daarom maar muchacho. Met een vuil accent. Logisch toch? Gekke mensen dat zeker! Maar ook heel eenzame mensen volgens mij. Ze zijn overdreven verlegen en eigenlijk bestaat hun hele leven uit werken, werken en nog keer werken. Niet te veel tijd voor een sociaal leven dus.
Maar Japanners zouden geen Japanners zijn mochten ze daar geen oplossingen voor gevonden hebben. Zich verliezen in een fictieve wereld vol manga-figuren bvb. En daarin speelt de meid vaak een sexy rol. Zo sexy dat jongens (en meisjes) last van moe (mowee) krijgen. Ze worden verliefd op de fictieve figuren. Maar daar hebben ze uiteraard een oplossing voor gevonden. Allé “oplossing”.
Maid Bars
Gisteren trok ik op aanraden van een maat naar een Maid bar. In Akihabara aka het centrum voor alles wat ook maar een beetje otaku (geeky) is. Op straat zie je eigenlijk alleen maar kerels, maar hier en daar loopt er een klein, schattig meisje in meidkostuum tussen. Een propper. Ze spreekt je aan met piepstemmetje, draagt kleurlenzen die haar ogen groter maken en nodigt je uit om mee naar binnen te gaan.
En dan breekt de madness los. Je komt binnen in een soort woonkamer en wordt direct overdreven hartelijk en hyperactief begroet door een hele troep van dezelfde soort meisjes. “Welkom thuis meester!” Ze begeleiden je al kirrend naar je tafel, leggen het concept uit en tonen je de menukaart. Niet veel speciaals. Snacks, ijs en drankjes. Ondertussen komen alle meisjes je afzonderlijk begroeten. Je mag twee uur blijven voor een vaste prijs en daar betaal je je drankjes en eten nog eens bij. Naast mezelve zaten er nog drie toeristen, een koppel, een viertal Japanners die iets te vieren hadden en enkele Japanse geeks die zich enkel van hun Nintendo DS lieten afleiden als de meid even langskwam.
Pas op, helemaal niets seksueel aan. Zij raken jou niet aan en jij hen niet. Japanse jongens komen hier voor de aandacht. En om te loeren. De meisjes doen goocheltrucks, vragen naar je leven en maken vooral heel veel lawaai. En je moet altijd meedoen! Ze tonen je voor hoe het moet en voor je het weet sta je een kat na te doen om je drankje te krijgen. Ze zingen liedjes, iedereen klapt mee en er komen danspasjes aan te pas. Hyperactieve bedoening en vooral heel absurd. Nu, er zijn maid bars die iets fysieker gaan en massages aanbieden bvb. maar ik zat alvast niet in zo ene. Even de routine schetsen.
1. Buiten aangesproken worden door een meid.
2. Met een lift naar boven en binnenkomen in een soort woonkamer.
3. Overdreven hartelijk begroet worden door acht meisjes in meidkostuum. Ze roepen: “welkom thuis meester.”
4. Je wordt naar een plaats begeleid, de meid geeft je de menukaart en je kiest wat je wil.
5. Ondertussen komen alle dames eens langs voor een praatje.
6. Een meid blaast een kaarsje aan. Magic!
7. Voor je een je koffie en ijsje begint, wil de meid hem lekkerder maken met magic. En daar is een routine voor nodig. Met de handen vorm ik samen met haar een hartje, je doet wat mini-danspasjes en moet iets meezingen in het Japans. Het eindigt met een kattenimitatie.
8. Terwijl je consumeert lopen de dames constant rond. Af en toe gaan ze allen samen aan het kirren en dansen.
9. Uh ooh, één van de klanten heeft een speciale cocktail besteld. Hij moet rechtstaan, meezingen en dansen.
10. Fototijd! Ik mag het podium op en moet poseren. Al een geluk dat ik weinig schaamte ken.
11. Genoeg gekheid. Ik betaal en vertrek, onder luid geroep van de meiden.
Ondertussen zijn de dames bijzonder populair geworden en brengen ze zelfs ruilkaarten en cd’s uit. Je ziet dan ook overal foto’s en posters hangen. En voor een extra stuiver mag je zelf ook op de polaroid met een van de meiden. Zelf foto’s nemen is ten strengste verboden.
Voor een ijsje in de vorm van een kat, een koffie geroerd door een meid, een polaroid en mijn entree fee betaalde ik 3000 yen, een kleine 25 euro. Als je ooit eens in Japan zit, dan moet je er gewoon naar toegaan. En ga dan voor maidreamin in Shibuaya. Is helemaal in de stijl van retro games en aan het plafond hangen van die grote blokken gelijk in Marioland. De meiden tikken ze geregeld aan, inclusief het bekende geluidje. Gewoon doen en niet te veel nadenken. Absurditeit ten top.
Gezelschapsbars
Gezelschapsbars zijn trouwens heel gewoon hier in Japan. Zo heb je er met butlers, buitenlandse obers, priesters, katten, robotten enz. En altijd komen de hosts een praatje met je slaan, maar niet meer dan dat. Eenzaamheid you know…
