Nog een uurtje treinen eer ik terug in Hiroshima ben, dus het perfecte moment om wat te schrijven over mijn avontuur vandaag. Ja ik weet het, volledig asynchroon maar geen zorgen, Tokio en de rest komen zeker ook nog aan bod.
Gisteren was ik wat aan het praten met een Amerikaan op het dakterras van de hostel. Over reizen en zo natuurlijk. Vertelde me dat hij net van Nara kwam en daar een verlaten pretpark gepasseerd was. Maar dat de deuren gebarricadeerd waren. Wou ik persé zien dus polste ik even bij een Japanse vriend.
De Amerikaan was Dreamland gepasseerd, een oud pretpark gebaseerd op Disneyland. Maar de inkomsten waren er niet dus ging de boel dicht in 2006. En verder gebeurde er niets. De ideale spot voor urban explorers dus. Maar verschillende andere blogs maakten al gewag van strenge beveiliging, monsterboetes en een moeilijke toegang. Ah ja, het zou er spoken. Maar dat doet het zowat overal in Japan.
Let’s go
Nu, er waren er ook al een heel pak die zonder problemen het park zijn kunnen doorlopen, dus besloten Makoto en ik het erop te wagen. Rond de middag, aangezien het toch eerst nog drie uur reizen was.
We huurden een fiets om vlot tot bij de ingang te geraken, verstopten die aan de overkant van de straat en liepen richting ingang, over een oude parking. In de verte zagen we al stukken van de houten rollercoaster en het kasteel. Ik voelde mijn hart bonken tot helemaal in mijn tenen. Kattenkwaad in de maak en dat in een land waar alles onvoorspelbaar is.
De ingang is wel degelijk volledig toegetimmerd en overal prikkeldraad, dus is het even rondlopen op zoek naar een manier om binnen te geraken. Je wil de boel er ook niet afbreken natuurlijk. Naar het schijnt zijn er ook bewegingsdetectoren die automatische berichten naar je schreeuwen als je voorbij loopt. Overal ook borden met waarschuwingen: Trespassing = 100.000 yen (750 euro).
Na even zoeken vonden we toch een redelijk makkelijke weg naar binnen. Ninja-style liepen we van gebouwtje naar gebouwtje. Bijna giechelend. Langs een monorail, inclusief trein. Langs draaimolens met gekke dieren. Langs een onaangeroerde ticketingshop. En heel veel vandalisme. Maar zelfs zonder al de ingeslagen ruiten moet dit een afschuwelijk pretpark geweest zijn.
Lelijke standbeelden van Abraham Lincoln en Griekse godinnen, Pokemon botsauto’s en een archielelijk kasteel. En natuurlijk ook een pachinkokot. Maar met elke stap die we zetten, groeide ons zelfvertrouwen. We fluisterden niet langer en af en toe liepen we zelfs al in het midden van de straat. Word up gangstah!
De houten rollercoaster werd de topattractie voor ons. Was hij waarschijnlijk ook toen het park nog open was. Het ding is nog volledig intact en redelijk stevig, dus kan je tot helemaal boven lopen. Deden we niet. Het was ondertussen beginnen regenen en de boel leek nogal glad. Maar het startpunt was ook al behoorlijk indrukwekkend. Geen spoken voorlopig, helaas.
Busted
Op weg naar het aquapark ging het mis. Vanachter een hoek verscheen plots een security mens op een scooter. Weglopen was niet mogelijk, aangezien ik langs geen kanten wist waarheen. Koudzweet, een hartslag zo snel als een shinkansen en een Japanse vriend nog bleker dan hij al was voordien.
De bewaker was een heel kordate mens. Niet de breedste kerel, maar ik had nu ook niet meteen zin om hier een robbertje uit te vechten. Doen wat hij zei leek me de beste oplossing. Tenslotte waren wij in de fout. Zijn miljoen vragen beantwoorden. Proberen duidelijk maken dat we hier enkel waren voor foto’s en dus niets kapot wilden maken. Dat we nieuwsgierige toeristen waren.
Ik moest mijn camera afgeven. Zag ik niet meteen zitten. Dan maar mijn SD-kaartje. Ze willen namelijk niet dat er foto’s op het internet verschijnen. Anders komt er nog meer volk af. Kon ik hem wel in volgen. Ah en de boete ook nog. 10.000 ter plekke of mee naar het politiebureau en daar dan 100.000 yen betalen. Leek me zakkenvullerij maar ik had nu ook niet meteen zin om Japanse coppers te ontmoeten. Afdokken dus. En onder begeleiding naar de uitgang. Fiets op en weg. Frieten gaan eten. Met stokjes.
Sowieso wil ik Dreamland nog eens bezoeken. Te veel van het park niet gezien. Misschien later op de avond gaan. Als de bewakers al weg zijn. Of heel vroeg in de ochtend. Gewoon echt een gekke ervaring om in een volledig verlaten pretpark rond te tjoolen. Spooky en spannend.
Ik heb nog enkele foto’s van op mijn Instagram. Eronder een filmpje.
