De stilste plek ter wereld. Veel meer heb ik niet nodig om getriggerd te zijn. En als het dan nog keer om een vervloekt bos met de bijnaam Suicide Forest gaat, dan is ‘t helemaal wel. Botienen aan en weg dus.

Aokigahara is een enorm bos, dicht bij Mount Fuji en Saiko Lake. Vanuit Tokio neem je de trein en daarna wat bussen en drie uur later wordt beton vervangen door bomen. Het contrast kan niet groter zijn. Van een nooit stoppende drukte en overdaad aan prikkels naar de absolute rust. Er zijn amper dieren in het bos en doordat de bomen heel dicht op elkaar staan geraakt de wind er amper door. Waardoor het er bijzonder stil is.

Zelfmoordbos

Maar het bos is ook om een andere reden wereldberoemd. Het is de tweede populairste zelfmoordplek na de Golden Gate Bridge. De roman Kuroi Jukai waarbij de hoofdfiguren zelfmoord plegen in het bos zit daar zeker voor iets tussen. Maar ook de zelfmoordcultuur in Japan. Japanners willen elkaar niet tot last zijn en trekken zich daarom terug uit de maatschappij, naar een plek waa niemand ze kan vinden. Overal staan dan ook bordjes met boodschappen voor zij die er niet voor de fauna komen. “Your life is a precious gift from your parents,” bijvoorbeeld. Vandaar ook dat het woud vervloekt zou zijn. De yurei of de geesten van de overledenen zwerven tussen de bomen en gaan ‘s nachts aan het schreeuwen. De lijken bewegen vanzelf, waardoor het onmogelijk wordt om ze te vinden.

Je hoort het, de perfecte plek voor een hike dus. Maar wel ene die je moet voorbereiden. Het risico op verdwalen is groot, dus best de vooropgelegde routes volgen. Kom je ook nog wat mooie grotten en uitzichten tegen. Ik ging voor deze. Een goeie vijf uur rondtjoolen, langs grotten, tempels en een stuk door het bos. En stil is het er inderdaad. Bevreemdend stil zelfs. Al wat je hoort, zijn je voetstappen, je eigen ademhaling en het ritselen van je kleren. Ga je dan wat te veel nadenken of jezelf bang maken, dan hoor en zie je plots overal wel iets. Zeker als je op voorhand de spookverhalen gelezen hebt. Om nog maar te zwijgen over de getuigenissen van mensen die ‘iets’ gezien of gevoeld hebben. Mijn hike-tempo was toch iets hoger dan normaal. Al een geluk dat Mount Fuji een oogje in het zeil hield.

En nee, ik ben geen lijken tegengekomen. Gelukkig niet. Zou ook absoluut niet de reden mogen zijn waarom je naar het bos trekt.

Hieronder een documentaire over het bos: