Op weg naar haar geliefde keek Loes voor haar uit en zag ze een toneelstuk vol haast ontplooien. Aan de overkant van het perron stopte een trein, geduw en gedrum. Donkere gezichten, gebogen ruggen en een zweem van sleur stapten op en af. Hier en daar wat licht. Een spelend kind, een opaatje verzonken in zijn boek en een tiener met koptelefoon, helemaal in karaokemodus. Zestien minuten vertraging. 960 seconden. Een excuus, een argument en een reden om in verzuchting weg te zakken. Maar niet voor Loes.
Loes leeft namelijk in een wereld waar tijd niet gemeten wordt in hoeveelheid, maar in kwaliteit. In intensiteit. Tijd bestaat, maar ze valt niet te meten. Geen seconden, minuten, uren en klokslagen, maar gevoelens, verhalen, indrukken en gedachten. Geen zestien minuten extra wachten, maar een aaneenschakeling van denken, wat gezonde stress en verlangen. Ze leeft in een alternatief. In momenten, in ervaringen en in toekomstige herinneringen. Ze reist naar haar geliefde en eenmaal daar heeft tijd geen vat op hun moment in de zetel. Het is de kus, het is de hond die jaloers uit zijn mand toekijkt en het is de zon die stilaan ondergaat. Het is die gedeelde lach en de stilte. Hoe lang ze daar zitten, hoe lang ze al samen zijn, niemand die het weet. Niemand die het iets kan schelen. De wereld draait op het moment. Welkom in de intensitijd.
De gedachte dat tijd onmeetbaar kan zijn en uitgedrukt wordt in kwaliteit komt van Einstein en wordt verder uitgeschreven in het boek Einstein’s Dreams. Het is een wereld zonder klok, kalenders en afspraken. Een gebeurtenis is het gevolg van een andere gebeurtenis. Je gaat het huis uit omdat je klaar bent met schrijven. Je neemt de trein gestuurd door verlangen. De trein vertrekt wanneer die vol zit. Een herinnering is geen datum en tijdsstip, maar de kleur van de lucht die ene keer. Uiteraard onrealistisch in onze wereld gedomineerd door de klok, maar het biedt wel een ander perspectief op hoe we ervaren. Op hoe we reizen en op hoe we omgaan met anderen.
“Our job is improving the quality of life, not just delaying death.”
-Robin Williams-
2020 wordt vaak als een kanteljaar gezien. Nieuw jaar, nieuw decenium, double digits. De numerologen worden al helemaal gek. Maar ook voor Tjoolaard breekt een nieuwe periode aan. Geen sabatjaar, maar wel een jaar waar Tjoolaard iets minder van mijn tijd kan krijgen. Om drie grote redenen. Eerst en vooral omdat we met SUPERMACHINE, het reclamebureau waar ik werk, een heel interessante periode tegemoet gaan. Eentje die wat meer van mijn tijd vraagt. Daarnaast wil ik weer wat meer fictie gaan schrijven. Lange nachten kauwen op een verhaal, de juiste woorden puzzelen, helemaal wegzinken in de verbeelding.
De derde reden is meteen ook mijn hoofdboodschap van de brief. Die intensiteit opzoeken. Tijd anders benaderen. Er is nooit genoeg tijd. Integendeel, alsmaar minder en minder. Ik merk dat mensen me vaker aanspreken op hoe vaak ik op reis ga. Hoeveel dagen per jaar ik weg ben. Dat ik zelf in cijfers en kilometers reken. Dat het soms draait om zo veel mogelijk op reis gaan. Om likes, shares en andere statistieken. Daar wil ik wat van proberen afstappen. Minder, maar beter. Dichter bij huis desnoods. Nog intensere verhalen opzoeken en neerschrijven. Niet gerekend in hoe ver, hoe lang, hoe duur en hoeveel likes op een foto. Weg met de vanzelfsprekendheid
Natuurlijk stop ik niet met reizen en schrijven. Mijn genetische code laat het niet toe. Maar de wake-up call kwam er na het overlijden van iemand dicht bij mij. Iemand met nog zo veel meer reiservaring, iemand die echt zowat elke uithoek van de wereld heeft gezien, met avonturen achter zijn naam, waar ik alleen maar van kan dromen. En toch, de laatste dagen van zijn leven waren gevuld met angst om te gaan. Alsof het nog niet genoeg geweest was. Alsof hij langs de weg iets vergeten was. Dus wil ik wat ik doe nog bewuster gaan meemaken. Nog intenser maken. Nog meer rondkijken en absorberen. Maar ook terug geven. Zorgen dat wat is, beter wordt. Dat we bouwen aan iets waar zij na ons ook van kunnen genieten.
“You’re only given a little spark of madness. You mustn’t lose it.”
– Robin Williams-
Maar laat ons vooral deugnieten blijven. Dat innerlijke kind aanwakkeren met onnozelheden. Het hoeft allemaal zo serieus niet. Lachen. Spelen. Die verbeelding helemaal los laten lopen. Raar is de nieuwe standaard. Think less, stupid more. Nieuwsgierig zijn, zo veel we kunnen. Naar wat daar buiten allemaal gebeurt. En waarom. Die verwondering alle kans geven. Want pas zo overwinnen we onze angsten. De angst voor de toekomst, voor het vreemde, voor de ander. Want pas zo overwinnnen we de angst dat het op het einde niet genoeg zal geweest zijn.
Merci om opnieuw een jaar lang mijn escapades te willen volgen. Merci om opnieuw in Tjoolaard te geloven, om te partneren, om mij op pad te sturen en om me te laten doen wat ik eigenlijk zo fantastisch de max vind. Merci aan vrienden en familie voor de thuishaven.
Laat je in 2020 maar eens volledig gaan. Ik wens jullie alvast een heel gelukkig tjooljaar, vol verbeelding, avontuur, lachen en liefde. Dichtbij en ver weg.
Kusje hier, kusje daar
Ik ben een gelukkige Tjoolaar(d)
Je kapoen en tjoolaap, Niel