CULINAIR DE PISTE OP IN HET ZILLERTAL
Skigebieden vechten een bikkelharde concurrentiestrijd. Niet alleen is het bang kijken naar de opwarming van de aarde, de traditionele gebieden voelen de hete adem van enkele nieuwe spelers. Oezbekistan, Slovenië en goedkopere vluchten naar verafgelegen sneeuwtoppen, ze loeren om de hoek. Kleinere stations spelen hun gezelligheid uit, de grote jongens pochen met het aantal kilometers en de creatievelingen bedenken de gekste acties om in the picture te komen. Kerstmannen op de piste bijvoorbeeld. Zillertal Arena, een gigantische skigebied in Oostenrijk, kan dan weer enkele stevige culinaire troeven op tafel gooien.
De spekpiramide van Aar Wirt
Egyptische gourmet. Een vleesdruiper met een groentenvijver. Of gewoon een Eisenhut. Nog nooit van gehoord? Awel, ik ook niet. Blijkbaar is het echt een lokaal ding en is de Aar Wirt blokhut erin gespecialiseerd. In een overdreven gezellig interieur schuiven ze een bloedhete metalen piramide vol pinnetjes op tafel. Je prikt er je spek, biefstuk, kip en varkensvlees tegen terwijl een jolige ober het reservoir rond de piramide opvult met vleesbouillon en groenten. Hoe meer vlees je bakt, hoe meer jus in de groentesoep druipt, hoe meer smaak, hoe meer indigestie. Het haardvuur knispert, de hertenkop aan de muur staart je aan met zijn beste Mona Lisa-blik en buiten wacht de kou.
Kreeft op 2400 meter
Hadden mijn reisbuddies me niet wakker gemaakt, ik lag waarschijnlijk nog altijd in de zon te slapen op het terras van de Albergo. En bestond er niet zo iets als doorligwonden, ik zat nog altijd op hun toilet. Coolste. Wc. Ooit! De zijmuur is volledig uit glas -een raam dus eigenlijk- waardoor je vanop de pot uitkijkt op de Oostenrijkse Alpen. Maar, zoals een wijs man ooit zei, don’t eat the yellow snow. Kies dus gewoon een portie spaghetti Albergo in het restaurant. Ze bereiden de spaghetti in een bol parmezaan en werken af met kreeft en looksaus. Yes, kreeft op 2400 meter. ’t Is eens iets anders dan de typische skipistelasagne. Ik zou er niet elke dag gaan eten want dan ga je helaas zwarte sneeuw zien.
Zillertal Food Festival
In december organiseert Zillertal een foodfestival rond hun skiliften. Je snowboardt – of skiet als het echt moet- van kraampje naar kraampje, telkens netjes opgesteld bij de liften. En zo zit je plots op de lift naar boven met een bordje kaas uit Holland, Libanese hummus en Deutsche sauerkraut. De mosterd hangt nog altijd aan mijn skivest. Wie te laat uit zijn bed gekomen is, kan gelukkig nog altijd terecht in de hutten voor schnitzels en -uiteraard- Kaiserschmarrn.
En het skigebied zelf dan?
Zillertal heeft eigenlijk weinig promotie nodig. Hyperpopulair bij de skifanaten door de kilometers piste op elk niveau, maar ook door hun uitgebreide freeride en fun parks. Het grote nadeel is dat het er daardoor wel eens bijzonder druk kan worden, maar het algemene niveau op de pistes ligt hoog. Van horen zeggen is het ook een heel kindvriendelijk gebied en wie wat later op het seizoen wil glijden, kan terecht op de Hintertux gletsjer. Sneeuw gegarandeerd. Ah ja, de prijs op en naast de piste valt ook goed mee.
Ein, zwei, zaufen
Geen sneeuwplezier zonder après-ski natuurlijk. De partyboys zoeken best een slaapplek dicht bij Mayrhofen. Mo’s, Brückenstadl en de Arena gaan je wel plezieren. Zit je in Gerlos dan is de Country Bar wel iets en de Post Alm is ondertussen, mede door ons toedoen vrees ik, berucht in Kaltenbach. Jagermeisters en schnapps genoeg alvast, de hoempapa en carnavalremixen krijg je er zo bij.
Moet er geslapen worden?
Allé dan, als het echt moet. Wij sliepen in Das Kaltenbach, een hotel dat eigenlijk zo goed als altijd vol zit. En terecht ook, want het is er vree gezellig. Lekker ontbijt, eigenaar vol verhalen, buitenzwembad, geiten in de tuin en vooral een zalig saunacomplex. Ze verhuren kamers maar ook appartementen, maar zoals gezegd, je moet er vroeg bij zijn. Het hotel ligt trouwens gezellig dicht en op wandelafstand van een skilift. Helaas passeer je onderweg langs après-ski bar Post Alm. En leid ons niet in bekoring maar verlos ons van het kwade. Jagermeister in dit geval.
Hoe geraak je daar?
Je hebt wel wat opties:
Trein: Met de ICE-trein geraak je er vanuit Keulen. Duurt wel even. Overstappen in Jenbach en zorg dat je het laatste stukje aan het raam zit. Wünderschön.
Vliegtuig: De minder ecologische oplossing maar wel de snelste. Vliegen kan op Innsbruck, München en Salzburg, in die volgorde qua afstand nog te doen met de wagen.
Auto: Vanuit Gent, weet wel het centrum van de wereld, doe je er ongeveer een tiental uur over. Maar vergeet geen wegenvignet te kopen voor de Oostenrijkse banen. Tolvrij kan ook als je de A3 of A8 volgt.
Foto’s
Reis gesponsord door Zillertal zelf, maar geen zorgen, ik mocht vrank en vrij spreken.