Ushuaia

De Beatles staan op. Alweer. Ze hebben hier in Patagonië iets met de Britse band. En met Bob Marley en Enya, for fuck’s sake. In alle bars, restaurants en winkels staat één van de drie wel op. Ook in de gezellige Ushuaiaanse koffiebar waar ik nu zit. Tante Sara heet het ding en ze serveren heerlijke taart.

Ushuaia

Ushuaia heeft een rijke geschiedenis. Hoofdstad van Vuurland en begrensd door het Beagle-kanaal waar Magellaan en Darwin ooit vaarden. Magellaan zag er bij het passeren de vele vuren van de inmiddels uitgestorven Selk’nam-indianen en noemde het stuk daarom Rookland. De Spaanse koning vond Vuurland mooier. Ushuaia komt dan weer uit de Yamana-taal en betekent “baai die naar het westen loopt.” De Argentijnse staat gebruikte Ushuaia, de meest zuidelijke stad van de wereld, later als een strafkolonie, een soort Siberië dus. De gevangenis staat er nog steeds trouwens.

Maar de stad zelf heeft enorm veel van zijn charme verloren door de wildgroei aan bebouwing. Groter kan het contrast met El Chalten niet zijn. Van het niets naar een overdaad aan licht, auto’s en lawaai. Ushuaia is duidelijk een toeristenstad. Helaas hebben ze bij de uitbreiding weinig rekening gehouden met karakter, geschiedenis en ruimtelijke ordening. De industriële haven ligt knal in het centrum, waardoor wandelen op de dijk alle charme verliest en gebouwen worden in alle stijlen neergepoot. Bye be ziel van de stad.

Gelukkig is er genoeg te doen om even aan die lelijkheid te ontsnappen. En je zit op het einde van de wereld. Dat op zich is al een avontuur.

Nationaal park

Het nationaal park ligt op een uurtje rijden van de stad en schittert in zijn diversiteit. Open vlakten, meren, bos en bergen. De sneeuw ligt hier anderhalve meter hoog nu, waardoor je precies in een cliché-kerstkaart beland bent. Nadeel daarvan is dat de paden moeilijk bewandelbaar zijn. Nog nooit zo veel mensen tegen de grond zien gaan als hier.

De bevers hebben het park geruild voor rustiger oorden, maar vogels vliegen er nog à volonté. Grote arenden, gierachtigen en dan nog een heel pak gevederden die ik niet kan benoemen. Zeemens é ik, meer dan meeuwen ken ik niet. Toen ik even ging zitten op een bankje, dook er plots een vos op. Eerste keer in mijn leven dat ik er eentje in het wild tegenkom, dus ging ik als een professionele bioloog/fotograaf -of als een ordinaire toerist, ‘t is maar hoe je het bekijkt- helemaal los met mijn camera en sluiptechnieken. De vos lachte me waarschijnlijk uit want hij kwam gewoon naast me zitten. En ik maar zo stil mogelijk, plat op de buik dichterbij proberen komen.

Activiteiten

Er is hier zot veel te doen, ook in de winter. Iceclimbing, fakkeltochten, musea, snowtrekkings, … Maar allemaal behoorlijk prijzig en toeristisch ingesteld. Lees ook als aangepast aan het laagste niveau. Lees ook als weinig uitdagend. Ik koos dan maar om een hondensleetocht te doen, waarbij ik zelf een slee mocht besturen.

Na een half uurtje uitleg over sturen en remmen, mocht ik de honden voorbinden en plaatsnemen op de slee. Lobo en Luna waren mijn twee leaderhonden, Blackie en Tor de volgers. Leaderhonden zijn meestal wat intelligenter dan de andere en hebben een volgzamer karakter. Met een luide “siga” kwam de boel op gang, “Alto” om te stoppen. In het begin ging het goed hard, tot de beesten wat moe en zelfs chagrijnig werden. Onderlinge vechtpartijtjes zijn dus meer dan normaal. Daarna zakte het tempo wat. Gelukkig was het landschap wondermooi.

Sleetochten met honden, het is iets speciaal, maar ik had het moeilijker en extremer verwacht. Nietemin blijft het wel eens leuk om meegemaakt te hebben. Het Spaanse koppel dat ook een slee had beaamde en trok werkelijk van alles een foto. Wij met de honden, wij met de slee, wij met de gids, wij met de sneeuw, wij met hondenstront. Tot overmaat van ramp is mijn best gelukte foto dan nog één van hen ook.

Beaglekanaal

De laatste dag in Ushuaia ging ik mijn helden Darwin en Magellaan achterna. Beiden zeilden het Beagle-kanaal af, dus deed ik hetzelfde. Met enkele tussenstops op de vele eilandjes. Op het laatste staat een wondermooie vuurtoren, ooit beschreven door Jules Verne, nog zo’n held. Niet de laatste vuurtoren van de wereld zoals zo velen hem graag noemen, die staat nog een stuk verder. Pakt de voorlaatsten. Of zo. De gekke Rus, een wandelend cliché inclusief het Engels met Hollywood-accent, die mee voer, dacht er het zijne van met een Russische vloek.

Een eilandje verderop lag vol met zeeleeuwen en -honden. Grappige beesten. En masse lagen ze te chillen in de zon, hobbelden ze wat rond op hun buik en krabden ze achter hun oren. Af en toe ging er ene aan het brullen, precies een mengeling van Chewbacca en een schaap. Uiteindelijk waren ze wel fijn gerust in mijn aanwezigheid. Ook als ik op maar een meter van ze stond. Enkel de moederzeeleeuw stak haar pup zorgvuldig weg onder een vin. Waarschijnlijk uit schrik voor de gekke Rus die ondertussen het geluid bijzonder enthousiast aan met het meebrullen was.

Volgend eiland; vogelland. Klinkt misschien als de nightclub tegenover mijn hostel, maar het is gewoon een eiland vol cormoranes. As said before, ik weet weinig af van vogels dus moet ik je de Nederlandse naam besparen. De pinguïns voor het schip kon ik wel nog herkennen. Normaal verhuizen deze vogels tijdens de winter naar warmer oorden, op enkele sukkeltjes na dus. Ondertussen lachtte Andrej, die Rus inderdaad, ons uit met onze handschoenen en mutsen. Ien Rrruschia iets thirrrty degrrees. Bielo ziero! Gevolgd door een schaterlach.

De laatste stop was een eilandje waar ook Darwin ooit voet aan wal zette. En Yamana-indianen hun hutjes bouwden. Het deed me toch iets, staan op de plaats waar één van mijn helden ooit stond, net zoals het bezoek aan het graf van Columbus in Sevilla. Mooie afsluiter. Ook voor Andrej blijkbaar, want die ging niet van het eiland zonder zijn volkslied luidkeels te brullen.

Nu terug naar Buenos Aires voor een dag en dan zit het gedeelte Argentinie er al op. Via tussenstop in Chili naar Peru, bezoekje gaan brengen aan Matt in Huanchaco. Benieuwd of mijn lichaam het temperatuurverschil van 30 graden goed zal verwerken.

Tips

Hostel: Antarctica hostel
Eten: Parrilla en Tante Sara
Boot: Patagonia explorer
Afrader: Bananas, een fastfoodtent