Als je gids met angstige ogen zijn volle gewicht moet gebruiken om de deur van het hutje toe te houden, dan weet je dat de zandstorm buiten geen doetje is. In mijn mierzoet theetje zit al een bodempje zand, los door het dak heen gewaaid, en op de achtergrond probeert Ahmed het naburige dorp te waarschuwen. “Thiza one iza very strong.” Geruststellen is niet zijn sterkste punt. Wadi Rum woestijn op zijn best.
Maar ik loop voor op de feiten. Eerst was er Israël en Tel Aviv. Je landt er in een gekke luchthaven, met hoge zandsteen muren en fonteinen waar woorden in geprojecteerd worden. Alles ziet er relaxt en veilig uit, tot je aan de paspoortcontrole komt. Een flauw onderons-mopje zwiepte zo de fake glimlach van de loketdame haar gezicht en in ruil kregen we een harde “what’s the problem?”
Overal controles en stap je op een bus, dan zit er gegarandeerd een kerel of dame met machinegeweer op. Voelt toch maar bizar aan. Maar los daarvan was Tel Aviv best een gezellige stad. Zeker Jaffa, het oudere stadsgedeelte. Ubergezellig haventje, dito restaurantjes met veel te uitgebreide voorgerechten en fantastisch volk om naar te staren. Macho’s vooral, die zich maar al te graag stellen. Zo duwde onze ober zomaar een kreupele omver omdat die iets te opdringerig aan het bedelen was. And life went on.
Feesten, daar zijn we nog niet toe gekomen, maar misschien in het terugkeren. Zou er bijzonder goed zijn. We beperkten ons tot het gigantische strand, de oude wijk en de haven want Jordanië lonkte. Vijf uur op een bus waar de chauffeur al zingend uitgekafferd werd door enkele reizigers, tien minuten taxi naar de grens, 150 meter te voet door niemandsland en dan via de Jordaanse grenspost het land in. Het contrast met de Israëlische grensovergang kon trouwens niet groter zijn. Grappende ambtenaren die me als het levende evenbeeld van James Dean zagen. Geef ze maar eens ongelijk.
Iedereen heet hier trouwens Mohammed. Altijd grappig als er ene recht staat en Mohammed roept. Die kopjes… Zo ook onze driver. Funny dude. Kon niet zwijgen over zijn koning. Soit, hij dropte ons in Wadi Rum Village en zal ons na de hike in de woestijn naar Petra brengen.
Een hike die trouwens al bijzonder vroeg voorbij kon zijn. Na enkele uren trekken door een haast onuitstaanbare hitte, plakten in de verte wat onweerswolken samen. De wind stak op en we zagen een donkere wolk bijzonder snel naderen. Nog geen vijf minuten zaten we in het enige stenen gebouwtje van het bedoeïenenkamp of de wind sleurde alles om ons heen mee. Trekkend aan het dak, onheilspellend jagen en al even snel als ze gekomen was, verder weg de woestijn intrekken, terwijl ze in haar kielzog hopen zand achterliet. Zaten we op dat moment nog ergens in de woestijn, geen mens die weet hoe het afgelopen zou zijn.
Soit, later meer over het avontuur in de woestijn. En over de rest van de trip natuurlijk. Petra is next, daarna Dode Zee, Jeruzalem en omstreken en voor we terugkeren naar Tel Aviv nog even stoppen in Akko.
Slapen in Tel Aviv doe je in stijl.
Eten ook.
Je koe achterlaten daarentegen…
Twarres uiteraard, maar de dag dat Boudewijn de Groot zong over die zonderlinge jutter die…
Industrieel toerisme is een redelijk nieuw dingetje in de toerismewereld. Je bezoekt plekken die vooral…
Dag 1-3: Tokyo - De futuristische metropool Start je avontuur in het bruisende hart van…
Dag 1-2: Kanazawa - Cultureel erfgoed zonder de drukte Kanazawa, ook wel het ‘Kyoto van…
Dag 1: Kanazawa - Het verborgen Kyoto van het Noorden Een elegante stad die vaak…
Dag 1: Tokyo - Verken de energie van de megastad Start in het bruisende hart…
View Comments
De woestijn zag er pittig uit. Weer een ervaring rijker. vergeet niet af en toe es te rusten en te genieten. In gedachten reizen we met jullie mee. Big hug van het thuisfront. Hilde, Paul, Victor, Thomas en Casper