Tien minuten nog voor de show begint en daar sta ik dan, wachten tot de deuren van het theater open gaan. Tien minuten te vroeg. Tien minuten die ik op een andere manier had kunnen spenderen. Mijn haar eens kammen of zo. Het schip nog wat verkennen. Tien minuten in een rij gemotiveerde acrobatieliefhebbers. En dan nog niet eens de eerste show die ik doe op de boot. Nee de operazanger en de dansshow passeerden de revue al. The Voice, de Grease-adaptatie en de rock&roll show moesten nog komen. Tien minuten te vroeg en dan valt het besef je plots binnen. Help, ik ben een cruise mens geworden.
Nog één reis had ik te goed van Neckermann, maar het was even zoeken naar wat en waar. Nogal last minute en zo door mijn getreuzel. Maar toen herinnerde ik me plots een stuk uit de nieuwjaarsbrief van bijna een jaar terug. Meer focussen op de beleving en de bestemming wat minder centraal zetten. Sociaal reizen. En liefst iets wat ik nog nooit gedaan had. Op cruise -weet wel, met zo’n gigantische boot- leek plots een heel logische keuze.
Maar was dat wel zo? Niemand in mijn directe omgeving ging ooit al op cruise en ik had geen flauw idee wat te verwachten, buiten wat clichés dankzij The Love Boat. Past een week lang op een luxeschip dobberen tussen heel wat steden wel bij Tjoolaard en bij wie ik ben als mens? Blijkbaar verdacht goed hier en daar. Ik illustreer.
Help, ik ben een cruise mens geworden
Elke avond is er wel iets te doen en dat over verschillende bars en clubs. Maar de piano bar blijft mij en mijn reisbuddy aantrekken. Betere muziek, niet te druk, dansbaar. Wij fan, maar zij blijkbaar ook. Na twee avonden al word ik door pianist Mr. T hartelijk begroet met een “ciao Niel” en omsingeld door drie rijpere dames die ook altijd van de partij zijn. Precies alsof we elkaar al jaren kennen. De cruise, één grote familie en wij zijn het favoriete kleinkind.
Zit je daar rustig te eten in één van de vele restaurants aan boord, begint er plots een latino luidkeels te zingen. Iedereen steekt gezwind een servet in de lucht en draaien maar met dat ding! En ik? Ik sta ondertussen al op de vierde plaats in een spontane polonaise terwijl mijn reisbuddy danst met het omaatje van de tafel naast ons.
Mini-maagje zou nog een goede bijnaam voor me zijn. Geen grote eter dus. Tot ik mezelf erop betrap dat ik van elk gerecht op het buffet wel al iets gegeten heb. En ik wil meer! Meeeer! Niets fout met de combinatie spaghetti – hamburger – gratin – aardbeien trouwens. Toch?
De Costa Diadema, het schip, is gigantisch. Loop je zo in verdwaald. En toch betrap ik mezelf erop hoe ik trots vanop de kasteeltoren in Savona naar de gigant wat verderop in de haven kijk. That’s my ship! En wij hebben de grootste!
Elke dag is er een ander thema aan boord. Casual, gala, tricolore, white, masked, … In het begin negeer je dat nog wat maar dag drie sta ik mijn strik recht te trekken voor de spiegel en vloek ik omdat mijn hemd niet gestreken is. Balen de dagen erop dat ik niet aan alle andere thema’s kan meedoen. Zouden we geen maskers kopen?
Met weinig stijl vang ik een stuk omelet op met de mond, net gegooid door een Filipijnse showcooker in een Japans restaurant aan boord. Ik stel me er geen vragen bij en doe gewoon mee. Ervoor kwamen we nog een stoet van twintig prinsesjes tegen, rolden er twee robots door de gangen van het schip en was er een wedstrijd om ter hardst op je buik plenzen in het zwembad. Ah mijn reisbuddy sloeg Mister Costa ongeveer aan de haak, geen idee wiens enthousiasme groter was om op de foto te gaan. Wisten wij veel dat de nacht erop ene van lustig zwieren met oudere dames en minderjarige maar bronstige pubers ging worden. Oh en de fotoshoot aan boord, inclusief plechtige communie poses, daar deden we uiteraard aan mee.
Vol trots staar ik naar mijn reiscompagnon die stevig haar mannetje staat in de finale van het pingpongtornooi, nadat ze eerder al Miss Costa wandelen stuurde. De hoofdprijs is een Costa pet, dus wordt er stevig gebikkeld. Helaas in het nadeel van Team Tjoolaard, de teleurstelling is oprecht.
Leven op een cruise, het heeft iets speciaal. Ik vergeleek Burning Man met een ander universum, maar life on board duwt je alvast ook in een aparte wereld. Ene waar iedereen de volle zeven dagen alles geeft om zo veel mogelijk uit hun ervaring te halen. Zich volproppen en -kappen, dat ook, maar evenzeer gemotiveerd aan alle activiteiten deelnemen en zich laten onderdompelen in de sfeer van het drijvend hotel. Geraak je die WTF-drempel over, dan voel je minuut na minuut hoe je meegezogen wordt in het geheel en stilaan een echte cruise persoon wordt.
Foto’s
Packraften in Spitsbergen, mooi en meedogenloosEen dagboek van extremen Captain’s log Day zero – Vliegen…
Twarres uiteraard, maar de dag dat Boudewijn de Groot zong over die zonderlinge jutter die…
Industrieel toerisme is een redelijk nieuw dingetje in de toerismewereld. Je bezoekt plekken die vooral…
Dag 1-3: Tokyo - De futuristische metropool Start je avontuur in het bruisende hart van…
Dag 1-2: Kanazawa - Cultureel erfgoed zonder de drukte Kanazawa, ook wel het ‘Kyoto van…
Dag 1: Kanazawa - Het verborgen Kyoto van het Noorden Een elegante stad die vaak…
View Comments
Dat had ik nu eens niet gedacht, jou op een cruise te zien... Superleuk verslag. Mijn oudere collega's gaan ook sinds een paar jaar op cruise en zeggen altijd dat ik dat ook eens moet proberen. Ik blijf aarzelen, maar met jouw verhaal er nog eens bij... Misschien is het toch wel iets voor mij, sociaal beestje dat ik ben. ;-)