Nieuwjaarsbrief 2016

Angstzweet, trillende handjes, starende ogen. Ga ik mijn tekst nog weten? Articuleer ik wel genoeg? Wat gaat dit me hier opleveren in harde cash? Genoeg voor een skateboard? Ik zie me daar nog staan in mijn JBC-outfit, na een verwoede poging van moeder om mijn krullen ietwat onder controle te krijgen. Het nieuwe jaar kwam eraan, brieven moesten voorgelezen worden.

En nu sta ik hier weer. Iets minder angstzweet, dat wel, maar nog steeds met dat zesjarig mannetje in me. Een skateboard heb ik ondertussen al en ook harde cash is hier niet de bedoeling van. Nee, deze keer wil ik nog even 2015 herbekijken want ik heb er veel uit geleerd. Lessen die ik wil delen, want misschien zijn ze voor jullie ook interessant. En ik wil vooral ook een heel pak mensen bedanken, om verschillende redenen. Fasten your seat belts, take off. (ah ja ik ben een reisblogger, vliegtuigvergelijkingen en al… Ok ja ik ben teleurgesteld in mijn gebrek aan creativiteit.)

Ik heb getjoold…

Een van de grote nadelen van relatief veel reizen is dat ik soms vergeet wanneer ik juist waar zat. Al een geluk dat die blog hier en mijn Instagramaccount als een soort dagboek dienen. Wat een zot jaar toch weer die 2015. Zestien verschillende landen, meer dan 55.000 kilometer gevlogen, een heel tros nieuwe mensen leren kennen en ook iedere keer de moed gevonden om terug te keren. Er zaten vreemde bestemmingen bij, maar ook klassiekers. Beton en natuur, rust en chaos. Stilletjes observeren en aan 150% mee beleven. Lang, kort, traag, snel, solo of met een buddy.

Trollen gaan zoeken in de wijdse landschappen van IJsland, leren survivallen in de Ardennen en volkomen verlaten tempels in Egypte fotograferen. Per ongeluk een hoerenkot in China binnenstappen en er schorpioenen en zeesterren eten. In China toch, niet in dat hoerenkot. Maar ook eindelijk binnen geraakt in Noord-Korea, een heel bevreemdende ervaring. Oostende opnieuw ontdekt, apen gaan checken in Paira Daiza en het nachtleven van Berlijn binnenste buiten gaan keren. Verdriet gaan delen in Noorwegen, carnaval vieren in Dusseldorf, met het gezin naar de Beekse bergen en op snowboardtour door Les Villages Grand Ski.

Mee het vliegtuig op met de Tomorrowland-people, ontsnappen uit de gevangenis van Rotterdam, St.-Patrick’s Day gaan vieren in Dublin en drie keer op en af naar Londen. Op een verrassingstrip met Srps.me naar Riga en een hele hoop hamburgers gaan eten in New York. En uiteindelijk toch de creatieve chaos van Afrika opnieuw gaan zoeken. In Senegal deze keer.

Ik heb geleerd…

Dat angst een heel slechte gids is. Geen grotere rem dan schrik voor het onbekende, het vreemde, het niet conventionele, die wereld buiten de comfortzone. Dat angst vaak tot illusies en verkeerde interpretaties leidt, maar ook tot halsstarrig vasthouden aan de eigen realiteit. En dat reizen daar een remedie voor is. De andere kant van het verhaal horen, zien en voelen. De eigen waarheden en waarden relativeren. Ervaren dat er meer is dan enkel de eigen wereld. Maar dat die stap in het onbekende eerst gezet moet worden. En dat is meteen ook mijn grootste tip aan jullie/anderen. Stop met twijfelen en doe/vertrek/spring gewoon. En kies ook eens die modderwegeltjes in plaats van de mooi geplaveide paden.

Maar ik heb ook geleerd dat de wereld ondanks alle miserie en ellende nog altijd een mooie plek is. Eentje om te koesteren, lief te hebben en vooral met al wat we in ons hebben te soigneren. We zijn het verplicht aan onszelf, aan de natuur maar ook aan al wie na ons komt. Ook zij hebben recht om later verwonderd te zijn.

Dat geluk halen uit bezit, faam, imago en macht niet veel zin heeft, maar dat het te vinden is in ervaringen, in sociale interactie, zelfontplooiing, simpliciteit en “het groter geheel.” Of klink ik nu wat te dromerig? Misschien moet ik hier later maar eens over uitweiden. Tijdens mijn reizen en bij zowat alle nieuwe mensen die ik leren kennen heb, heb ik dit jaar gepolst naar wat hen gelukkig maakte. En dat leverde mooie resultaten op. Later meer dus! Maar kies ondertussen toch maar voor het immateriële.

Ik leerde dat zo wat iedereen wel met een persoonlijke queeste of zoektocht bezig is. Een verhaal voor zichzelf schrijft, waarin je met een beetje geluk een paar bladzijden en misschien zelfs een heel hoofdstuk mag vullen. Probeer dan toch op zijn minst een positief stuk te zijn in die persoons levensverhaal. Vergeten doen ze je nooit.

Maar ik heb vooral geleerd dat het allemaal ook heel snel voorbij kan zijn. Dus geniet, ga ervoor, sta stil, deel en doe vooral waar je zin in hebt. Zoek jezelf en maak hem beter.

Ik ga proberen…

Hallo, mijn naam is Niel Van Herck en ik ben een impulsjunkie. *Klap klap klap*. Dank dank. Ik wist dit wel al langer natuurlijk, maar onlangs duwde een goeie vriendin me er met de neus op. Dat het alleen maar erger werd. Alsmaar meer nood aan input, verslaafd aan absorberen. Aan emoties, avontuur, nieuwe omgevingen, beweging, verandering, prikkels. En ik merk dat die ook allemaal groter, sterker, meer en heviger moeten zijn. Echt onder de indruk zijn wordt moeilijker. En dat is jammer.

Daarom ga ik me in 2016 naast op al het extreme en verre, ook wat focussen op het sociale aspect van reizen en op micro-avonturen. Korte, maar krachtige impulsbommen die ik al dan niet kan delen met anderen. Hoe juist, daar moet ik nog aan uit zien te geraken. Maar de belevenis zal vooral centraal staan, niet zo zeer de bestemming.

Ik ben dankbaar…

Mijn tjooljaar is geen ellenlange solo-trip geweest. Integendeel. In 2015 kreeg ik geregeld een wing(wo)man mee het avontuur in. Dus eerst en vooral een dikke merci aan mijn travel buddies. Merci Axel die mee Riga onveilig ging maken. Merci Robin, Arno, Jelle en Hannes voor het ongelofelijke weekend in Berlijn. Moge de Fan-god eeuwig met jullie zijn. Merci Dana, mijn gezin en Herty voor de trips in België en Nederland. Ey Jonas, goed gedaan in Dublin en Bas, Annelies, Penelope, Fiona en Jochem, Londen was de max! Merci Grietje voor de snowboardtrip en om mijn GSM terug te brengen. Dikke merci aan Jel, mijn broer, voor de intense trip door Senegal.

Maar reizen is vaak ook terugkomen. Niet altijd gemakkelijk. Gelukkig heb ik vrienden en familie waar de wereld jaloers op mag zijn. Waar ik terecht kan met mijn gezaag, mijn zorgen, mijn verhalen, vreugde en verdriet. Het is niet die hoop stenen en meubels in Gent die mijn thuis vormen, maar zij. Merci.

Om af te sluiten ook een heel dikke merci aan iedereen die Tjoolaard wat extra kansen en steun gegeven heeft. Door financieel in te springen bij reizen, door materiaal te voorzien, door tips en raad te geven, door de blog nog meer te gaan promoten en door me uit te nodigen om te komen spreken over mijn zottigheden. Merci aan alle PR-bureaus waarmee ik mocht samenwerken, maar ook Brussels Airlines, Eastpak, Sony, Iceland Air, Thomas Cook, Bongo, Visit Oostende, Germany Travel, Srps.me, Care+, Lowa, Decathlon, Lannoo, Outdoorschool en Woodiful. Excuses aan zij die ik vergeten ben.

Moge 2016 voor iedereen hier een topjaar worden vol plezier, geluk, liefde en reizen. Moge de wereld en al zijn pracht nog verder ontdekt en bewaard worden. Moge we elkaar graag zien en angst uit ons leven verbannen. En Løt, moge je zoektocht eindelijk voorbij zijn.

Kusje hier, kusje daar.

Een heel gelukkig tjooljaar

Je kapoen, Niel