Uitgelachen worden door Japanners

Heb ik al gezegd dat Japanners gekke wezentjes zijn? En dat ze daarom ook in het coolste land ter wereld leven? Alle dagen plezier en verbaasd zijn over wat die allemaal uitsteken. Maar omgekeerd even hard. Ik heb toch menig Japanner geamuseerd zien staren of al dan niet zien schaterlachen om wat ik daar allemaal (fout) deed. Een bloemlezing.

Het mysterieuze potje

Japan is geen gemakkelijk land. Weinig Engels te bespeuren en veel andere rituelen en voorwerpen dan bij ons. Ook in restaurants. Japanse gerechten zijn nogal modulair opgebouwd. Hoofdbord met vlees, potje rijst of noedels, potje vloeistof, potje groenten, potje miso-soep enz. Allemaal heel gezond en zo, tot ze een potje met deksel voor je neus zetten.

Nieuwsgierig naar wat erin zat probeerde ik het deksel te liften. Ging niet. Draaien dan maar. Ging ook niet. Misschien duwen in het midden. Nope. Ondertussen zag ik in een ooghoek een oudje lachen met me. Misschien de andere kant draaien? Uiteraard niet. Meer en meer Japanners die staren en lachen. Met een rode kop begin ik dan ook maar te lachen, terwijl de rest met allerlei bizarre bewegingen de juiste handeling probeert voor te tonen. Knijpen en draaien dus. Onder applaus gaat het deksel eraf. Na een kleine buiging kan ik dan toch beginnen eten.

De mysterieuze vloeistof

We blijven even in de restaurantsfeer. Potjes remember. Waarvan eentje met vloeistof. Ondefinieerbare vloeistof. Is dit thee? Was ik hier mijn handen in? Moet ik hier de inhoud van een ander potje bijgieten? Of misschien dient het om mijn stokjes in te spoelen? Stiekem rondkijken dus en zien wat de anderen doen. Die uiteraard al lang mijn twijfel gezien hebben.

Ik moet iets doen! Een keuze maken. Wat doe ik? Stress. Vastpakken en aan mijn lippen zetten dan maar. Een luide “iye” (nee) weerklinkt en een lachende ober snelt me ter hulp. De vloeistof moet gemengd worden met het poeder, waarna je een soort dipsaus hebt.

Het publieke bad

Aangezien ik met mijn tatoeages niet binnen mocht in onsens, koos ik voor een publiek badhuis. Ik moest toch een keer met naakte Japanners in een bad gezeten hebben? Alleen was ik voor die de handleiding vergeten lezen. Alles wat fout kon gaan, ging fout.

Fout numero uno. Zo goed als altijd de rechterdeur nemen. Die is voor mannen. De andere niet. Fout nummer twee. Het is niet omdat een kamer eruit ziet als een kleedhokje, dat je daarom ook meteen daar je kleren moet uitspelen. Eerst even verder kijken. Sta je niet zoals ondergetekende naakt aan de receptie bij een grijnzende Japanner, terwijl de kleedkamer eigenlijk nog een stukje verder is.

Die baden zijn trouwens behoorlijk warm. Echt warm. Ik lachte eerst nog wat met die gekke mannetjes en hun handdoek op hun hoofd, maar van zodra ik het bad ingleed was het hun toer. Ik voelde me gelijk een friet die in het vet gestoken werd. Een halve seconde misschien en ik was er alweer uit. Ah dus het verste bad is minder warm? Ah en je moet gradueel opbouwen? En dus dit bad is het warmst? ZEG DAT DAN VAN DE EERSTE KEER.