Transsylvanië: op zoek naar Dracula

Donkere wolken proppen samen tegen de bergwanden van Transsylvanië. In de verte huppelen schapen richting stal en de boer geeft zijn paard nog een extra tik. Vaart maken zodat de vracht achterop zijn kar droog de schuur haalt.  Zelf even twijfelen of ik mijn voiture langs de kant ga zetten of het regengordijn toch maar ga trotseren. De wegen zijn hier niet bepaald in goeie staat en een bui heeft hier veel weg van een overenthousiaste carwash.  Maar ik wil ook op tijd in mijn hotel zijn. Want ‘s nachts, dan dwaalt Dracula rond in deze streken.

Dracula

Als we Bram Stoker mogen geloven toch. Die liet zijn wereldberoemde bloedzuiger namelijk in deze streken ronddwalen. En gelijk heeft hij. Overal dikke slierten mist, gigantische wouden, kleine, donkere dorpjes en bergen genoeg om kastelen op te bouwen. En een gestoorde vorst die graag vijanden op een stok spietste. Vlad Tepes diende namelijk als inspiratie. Zijne papa was Vlad Dracul (de draak), dus kreeg Tepes de naam Vlad Dracula (zoon van Dracul). Leuk weetje: door het ijzeren gordijn wisten de Roemenen helemaal niets van Bram Stokers Dracula dus waren ze na 1989 nogal verrast dat één van hun volkshelden bij ons als een bloeddrinkende spiegelbeeldloze bekend stond.

Als je dus op zoek gaat naar Dracula in Transsylvanië, passeer je vooral langs plekken waar Vlad Tepes ooit een voet, steen of foltertuig gezet heeft. Zeker niet minder de moeite, hoewel een leven als onsterfelijke me wel iets zegt.

Chocolate king

Mijn tocht begint in Bucharest bij het Oud Koninklijk hof, een ruïne vanwaar Vlad ooit regeerde. Niet veel te zien, buiten een borstbeeld en opeengestapelde stenen, dus snel mijn huurwagen gaan oppikken. Ik had een Volkswagen Polo besteld, maar daar dacht de verhuurder anders over. “You’re from Belgium, you’re the chocolate king. Kings should drive a fancy car.” Dus gaven ze me een upgrade en mocht ik met een dikke Insignia door het land cruisen. Geen overbodige luxe want je rijdt veel langer over de afstanden dan verwacht. Slechte wegen, veel geslinger door de bergen, overal politiecontroles, uurtje bollen achter een vrachtwagen en nergens straatverlichting. Kleine tip: wil je niet constant luisteren naar nineties classics of polka-muziek, neem dan eigen schijven mee.

Even kort halt houden in Snagov, een mooi eilandje, om er de mogelijke begraafplek van Vlad te bezoeken en daarna een uurtje door het platteland rijden. Precies West-Vlaanderen maar met schapen in plaats van koeien. En een stuk dorder, maar daar zal de winter wel voor iets tussen zitten. In de verte lonken de bergen al, maar eerst langs het authentieke kasteel van Poenari. Een topper! Prachtig uitzicht op de vallei, op een paal gespietste poppen en loopbrug. Volgens mij is Vlad trouwens de uitvinder van de brochette. Of de frisco.

Kastelen, bomen en mist

Het doet wel iets met een mens, dat rijden door uitgestrekte wouden. De weg naar Bran is fantastisch. Lange slingerbochten naar boven en beneden, door gigantische dennenbomenrijen. Eenmaal boven kijk je over de lager gelegen mistbanken die zich proberen te verstoppen tussen de boomtoppen. Het perfecte horrordecor. Bran zelf trouwens ook. Een klein, stoffig stadje met oude mensjes die je aanstaren en op de heuvel het meest bekende Dracula-kasteel. Zeker eens passeren in het foltermuseumpje. Laat ons zeggen dat ze zo veel jaren terug bijzonder creatief waren.

Brasov werd mijn lichtje in de verte, mijn herberg. Appartementje op het grote plein bij de zwartgeblakerde kerk, snelle hap in een lokale soepbar en de dag erna de berg op, richting Hollywoodletters. Mooie hikes daar trouwens. De stad zelfs is klein, mooi en bijzonder gezellig. Ideaal als breekpunt.  Vlad vocht hier trouwens een zware strijd met de Saksen. Sighisoara, de geboorteplek van Vlad, heb ik helaas moeten skippen wegens tijdsgebrek maar zou ook een bijzonder mooie plek zijn. Nu, het was kiezen tussen dit of Hoia Baciu Forest, aka de Bermuda-driehoek van Europa, dus de keuze was snel gemaakt. In een andere blogpost meer daarover.

Ski resorts

Niet schrikken als je plots in een jaren zeventig ski-resort belandt trouwens. Je rijdt over bergpieken en op enkele kan je sneeuwsporten. Ik hoef je waarschijnlijk niet te overtuigen dat je ook hier weer prachtige uitzichten voorgeschoteld krijgt. De keren dat ik mij gewoon langs de kant van de baan gezet heb om even te staren. Mijn starten op een helling is alvast goed getraind.

Dracula zelf ben ik niet tegengekomen. Tenzij op schilderijen, tassen, t-shirts, maskers, bestek, muismatten, koeken, kaas, gsm-cases, kleurboeken, … Populaire jongen dus bij de merchandisers. ‘s Nachts wel iets vreemd gevoeld in mijn nek en toen ik de volgende dag wakker werd, zag ik er zo uit:

Foto’s