Naar de kapper in China, net iets anders…

Lang geleden dat ik nog eens een schaamtelijk verhaal vertelde niet? Van toen er masseurs aan mijn rug lekten of Japanners me vierkant aan het uitlachen waren. Eentje vanuit China dan nu.

Eerst en vooral moet je weten dat ik, op één kapster na, een bloedhekel heb aan kappers. Het zal je verbazen -wink wink- maar ik kan niet zo goed stilzitten. En dat dan in combinatie met die oh zo gevreesde small talk… Maar af en toe, om niet constant als langharig tuig bestempeld te worden, moet ik wel eens langs die Edward Scissorhandsen. En ik dacht, ik doe keer zot en ga gewoon in China.

Niet ver van mijn hostel in Peking was er een barbiertje. Een heel klein kotje, met een kappersstoel in de vitrine en een oud dametje in de zetel. Leek me een sympathiek vrouwtje dus stapte ik binnen. Zoals zo veel Chinezen sprak het knarretje geen woord Engels dus was het met gebarentaal te doen. Op zich niet zo moeilijk om knippen uit te beelden natuurlijk, maar het dametje bleef maar nee schudden bij mijn knipgebaar.

De catalogus

Dus kwam ze maar met een catalogus op de proppen. Aha! Ik moest natuurlijk gewoon eerst een coupe kiezen. Dacht ik. Maar waarom staan er alleen maar vrouwen in dat boek? En waren het allemaal eigenlijk halve pasfoto’s? Met uitdagende blikken? En stonden er meerdere prijzen bij elke dame? Juist, je bent waarschijnlijk al mee, ik stond dus gewoon in een verscholen bordeel.

Het oude besje probeerde me te overtuigen met nog meer foto’s en een blik op de gezellige achterruimte inclusief dame, maar ik had niet veel zin in een haircut met happy ending. Dus vertrok ik met lange wapperende haren terug naar de hostel.

Waar de receptioniste me wist te vertellen dat dit nog redelijk courant is in China. Dat je dus maar beter oppast als je een dodgy barbier binnenstapt, want dat het ook wel eens een huisje van plezier kan zijn.

Zit ik hier, met mijn lange haren en nog meer kappertrauma’s.