Israël: Palestina

Fok! Mijn eerste reactie als ik de kranten van vandaag en gisteren lees. Raketten, vergeldingen, aanslagen, alarmsystemen, diplomatiek overleg, … het gaat bijzonder slecht in de gebieden waar ik twee weken geleden nog doorliep. Gek hoe snel de situatie er kan escaleren. Gek maar ergens ook voorspelbaar. Je voelt het gewoon als je door de streek reist. Frustraties, haat, trots, diepe wonden, onmacht, overmacht, machtsmisbruik, grote ego’s, wanhoop en een economische malaise.

De Gaza-strook was geen optie, maar op mijn doortocht in Israël wou ik toch een stuk Palestina gezien hebben. Tijdens mijn opleiding Conflict&Development was het Midden-Oosten één van de belangrijkere studievelden en nu wou ik het allemaal eens zelf zien en ondervinden. Zonder dat het me de kop zou kosten natuurlijk. En blijkbaar had ik bijzonder veel geluk met mijn periode. Stel je voor dat ik er nu zat… Mijn moedertje belde waarschijnlijk elke ambassade op.

Vanuit Jeruzalem trok ik richting Bethlehem. Uiteraard vooral bekend als geboorteplaats van Jezus, inclusief gigantische kerk bovenop de plek waar ooit de stal en sterre stond. Veel is er niet te zien, op wat hysterische christenen na. Dan kan je beter even buiten de stad de ruines van Herodions kasteel gaan bekijken. Zijn kasteel zat voor de helft  in een rots verstopt en via een ingenieus ondergronds gangensysteem was de burcht zo goed als ongrijpbaar.

Maar de streek is natuurlijk meest intrigerend om zijn verhaal. Shizofrenie ten top. Autostrades die enkel voor auto’s met Israëlische nummerplaten zijn, andere banen dan weer enkel voor Palestijnse. Gebieden met codes, waarbij de ene volledig onder Israëlisch bewind staat, de ander met een semi-zelfstandigheid maar gecontroleerd door het leger en een derde autonoom als Palestijns mag voortbestaan. Penis Sleeve Gebieden die plots toch van status veranderen en overspoeld worden met Joodse nederzettingen. Of erger nog, waar ze plots een nieuwe grens uittekenen met een knoert van een muur.

Neem er een taxi en luister naar de verhalen van de mensen. Bedroevend. Bizar. Bijna ongeloofwaardig zelfs. Over een gezin wiens huis op de grens van Palestina en Israël staat. Met de voordeur aan Israëlische kant, de kant waar zij niet mogen komen en dus genoodzaakt zijn om hun huis langs de achterdeur binnen te gaan. Of van de man wiens vorige job en de school van zijn kinderen aan de andere kant van de muur liggen. En door de economische malaise, ondanks zijn universitair diploma, maar niet aan een job geraakt. En dat allemaal onder alziend oog van talloze militaire controleposten.

Bethlehem zit vol van die verhalen. En ook de muur drukt je met de neus op de feiten. De muur waar ook street artist Banksy langs gegaan is trouwens. Binnen de stad zijn twee vluchtelingenkampen, die nu uitgegroeid zijn tot armoedige mini-ghetto’s. Overal graffiti en slogans. Tegen Israël. Tegen het Westen. Voor vrijheid. Maar ondanks de enorme complexiteit van het leven daar, zijn de mensen toch vriendelijk. En open. Ze vertellen graag en zijn oprecht geïnteresseerd naar je reilen en zeilen. Wat het eigenlijk allemaal nog bevreemdender maakt.

Partij kiezen ga ik ook hier niet doen. Daarvoor is de situatie te complex. Ik kan alleen maar vaststellen en doorvertellen dat de gewone mensen daar afzien. Als twee olifanten vechten, dan ziet het gras af. Ondanks al de miserie proberen de Palestijnen zich toch op duizend-en-één creatieve manieren recht te houden. Legaal en illegaal. En er zijn zeker en vast heel wat Israëli’s die bekommerd zijn om het lot van de Palestijnen. Zoals altijd zijn er de extremen, aan beide kanten, die het voor een vooruitwillend middenveld bijzonder moeilijk maken om de situatie ietwat te veranderen.