El Chalten

Zet ik vier stappen vooruit dan stort ik genadeloos te pletter op de rotsen 800 meter lager. Links van me besneeuwde bergtoppen, voor me een open vlakte en een gigantisch meer, rechts de vallei met het dorpje El Chalten. Achter me een rots, zodat ik wat uit de wind kan zitten. Nog anderhalf uur wandelen en mijn trektocht door het Parque Nacional Los Glaciares zit erop. Mirador de Condors (het condor uitkijkpunt) leek me dan ook een leuke plaats om even te blijven zitten en dit neer te schrijven.

El Chalten

El Chalten is een afgelegen dorpje, tegen de grens met Chili. De wind heerst er over de straten en in de winter loopt geen kat op straat. Toeristen blijven weg want het is hier zo koud dat de straathonden zich zo dicht mogelijk tegen een muur duwen, om toch maar een beetje te kunnen ontsnappen aan de ijzige wind. Of elke passerende auto achterna zitten als bezetenen om toch maar iets te doen te hebben.

Winkels, hostels, restaurants, zo goed als alles is gesloten. Op wat dappere achterblijvers na die de weinige avonturiers in de watten leggen. Gek trouwens hoe vriendelijk de mensen hier zijn. En natuurgericht. Iedereen trekt wel eens op afzondering in de bergen en allen vertellen ze met een enorme passie over het nationaal park. Maar ik vertel je later wel wat over de mensen die ik hier leerde kennen.

Hiking

Vier dagen ben ik erop uitgetrokken. Bedoeling was vijf, maar het regende en waaide één dag zo hard, dat er niets anders opzat dan diep verscholen toekijken hoe een horizontale muur regen passeerde, achterna gezeten door een huilende wind.

El Calafate National Parc is niet voor watjes tijdens de winter, dat kan ik je nu al garanderen. De bergpaden zitten weggemoffeld onder een kniehoog pak sneeuw, waardoor je zo verdwaald raakt of mooi onderuit glijdt op een bevroren afdaling. Laat dus zeker iemand weten dat je door het gebied trekt. Deftige trekschoenen zijn een godsgeschenk, sneeuwraketten een handige extra. Maar niets zo ellendig als eerst een dikke plensbui over je kop krijgen, tot op je thermisch ondergoed doorweekt zijn en daarna door een veld dat Explosiones de Vente (Windexplosies) heet, moeten. Koud heeft hier een nieuwe definitie gekregen. Die Explosiones zijn trouwens zo goed als letterlijk te nemen. Eerst windstil en dan plots een enorme rukwind die zo de kaart van het gebied uit je hand trekt en een paar kilometers verder neerlegt.

Maar het is het allemaal meer dan waard. De landschappen zijn precies levensgrote postkaarten en keer op keer moest ik mijn oogballen oprapen omdat ze weer eens uit hun kassen gerold waren bij een zoveelste switch van decor. De Fitz Roy, 3405 meter hoog, steekt boven alles uit en de Cerro Torre is precies een uitgestrekte vinger die je op het gevaar wijst. Dikke wolkenslierten nemen gekneed door de wind de meest bizarre vormen aan. Daarnaast voel je je oppermachtig als je weer eens een hindernis, rivier, waterval of bergtop overwonnen hebt. Victory!

In je eentje trekken door de natuur is trouwens behoorlijk confronterend. Enkel jezelf en je gedachten. Nadenken over alles waar je maar over kan nadenken. Maar ook inspiratie opdoen. Stilte. En afzien. Moe zijn. Wind die je kaken openscheurt. Maar het heeft iets cowboy-achtig. Eenzaam door de postkaart tjoolen, op zoek naar avontuur en tavernes. Drinken van de rivier, overleven op koeken en zoeken naar bewandelbare paden, zonder echt te weten waar je nu weer gaat belanden.

De laatste dag kreeg ik het gezelschap van twee honden die plots opdoken en de rest van de toer meeliepen. Ideale ridders voor mijn leger want in dit gebied heerst de poema. En de condor. Deze morgen werd ik een half uur lang achtervolgd door de gigantische vogel. Wachtend tot ik ergens van een rots donderde om vervolgens mijn karkas op te peuzelen. Zijn schaduw en zuinig gekrijs als constante reminder aan zijn aanwezigheid. Bloody bastard. Gelukkig had ik mijn twee trouwe viervoeters. Die eigenlijk meer geïnteresseerd waren in mijn koeken. En schrik hadden van water, waardoor ik ze bij elke rivier op mijn rug moest dragen of naar de overkant moest gooien. De helden! De zwarte was zowat de stoeren en liep altijd voorop. De bruine was een jankertje jankmans en probeerde zo dicht mogelijk bij mijn benen te blijven. En maar huilen. Weg stilte, weg comfortabel stappen.

Zo’n hikes zijn een absolute aanrader. Een worden met de natuur. Volledig weg zijn van communicatie, werk, de wereld. Je dag minder laten domineren door tijd. Zoeken. Ploeteren. Afzien. En dat in een wondermooi decor.

Als uitsmijter nog deze quote van Charles Darwin over Patagonië:

Waarom, en dit geldt niet alleen voor mij, neemt dit dorre land bezit van mijn geest? Ik kan het moeilijk uitleggen… maar het komt misschien deels omdat het de horizon van de verbeelding versterkt.