El Calafate en Perito Moreno

Tijd voor een eerste update. Terwijl ik dit schrijf, zit ik in een hostel in El Calafate, met een hond die op mijn schoenen aan het kauwen is. Hij mag dat want toen ik terugkwam van de tocht naar Perito Moreno wou hij me vol enthousiasme komen begroeten, maar liep hij met zijn kop tegen de glazen deur. Als besabberde schoenen daar een troost voor kunnen zijn, dan bied ik mijn pekkels met veel plezier aan. Ik probeer de post op een normaal uur in België te laten verschijnen, maar ben nog niet helemaal uit aan die uuregelingen van WordPress. Als je dit leest, zit ik normaal gezien al ergens anders.

El calafate

Al vanuit het vliegtuig kan je zien en voelen hoe beneden je alle beschaving ophoudt met bestaan. Uitgestrekte vlakten voor zover het oog reikt, waar besneeuwde bergen afwisselen met gigantische meren en ijsvlakten. De luchthaven van El Calafate past perfect in dit plaatje. Tapijt in plaats van tegels, hout waar normaal steen gebruikt wordt. Buiten ligt 30 cm sneeuw en is de nacht al gevallen. Om 18u ‘s avonds. En het vriest da het kraakt. Winter is in town.

El Calafate lijkt wat op een ski-oord. Nieuw, weinig ziel en charmeloos. Het casino domineert het stadje en er is zelfs een stripclub met de passende naam ‘El Judas.’ Alles is gebouwd op maat van massatoerisme, alleen ontbreken de toeristen. De winter is duidelijk een laagseizoen hier, dus ligt alles er wat verlaten bij. Op de honden na. Die smachten naar aandacht en lopen overal met je mee in ruil voor een krabje achter het oor. Veel valt er dan ook niet te beleven op een uitstapje naar de gletsjer Perito Moreno na.

Perito Moreno

Normaal is het hier over de koppen lopen maar in de winter is het allemaal wat meer op het gemak. Ik begon met een boottochtje die mij en wat andere toeristen tot helemaal tegen de gletsjer bracht. Van ver is het ding al behoorlijk indrukwekkend, maar op tien meter afstand besef je pas hoe massive dit pak ijs echt is. Een gigantische muur ijs, in een blauw dat ik nog nooit eerder zag, omsingeld door bergen en een gigantisch meer.

De naam komt van Perito (deskundige in het Spaans) Moreno, een cartograaf die de grens tussen Chili en Argentinië moest vastleggen. Zijn pleidooi won het van de Chileense cartograaf en als dank kreeg hij een stuk land, dat hij later teruggaf aan de regering, onder voorwaarde dat het een natuurreservaat werd. Baanbrekend voor die tijd. Zijn naam bleef wel verbonden aan de gletsjer. Mooi eerbetoon me dunkt.

Na de boottocht kan je de gletsjer te voet bezichtigen. Vanop de overkant dan toch, aangezien het ijs zelf onbewandelbaar is. Maar ook de urenlange wandeling op de aangelegde loopbruggen is meer dan de moeite waard. Het zicht op de gletsjer is fenomenaal.

Maar meest indrukwekkend is het geluid. Ijzige stilte, tot de gletsjer plots een diepe zucht slaat en er precies een gigantische boom in twee kraakt. Een triest geluid, precies of de gletser afscheid neemt van een lichaamsdeel. De Perito Moreno is namelijk een bewegende gletsjer, die uitdeint en inkrimpt. Daarbij brokkelen geregeld stukken van de voorkant af, een schouwspel waar de meeste toeristen en locals voor komen.

Het leek erop dat ik vandaag geen geluk zou hebben, tot een gekke Rus eens goed riep en zijn echo kilometers ver gedragen werd. Dat op zich was al behoorlijk spectaculair, maar de gletsjer antwoordde met een grom en een oorverdovend gekraak. Voor mijn neus brak een enorme brok ijs af, die 30 meter naar beneden viel en met een dikke plons in het water landde. De mini-vloedgolf, veroorzaakt door de impact van die enorme massa, sloeg tegen een andere ijsbrok die door de slag opgetild werd en 180 graden omgekeerd werd. Opnieuw met een ongehoord geluid. Daarna moest ik naar de smid om mijn kaak terug dicht te schroeven.

De meeste trekkings in de buurt van El Calafate zijn gesloten door het gure weer, dus trek ik wat verder naar El Chalten, een dorpje in the middle of nowhere. Kilometers bergpaden die ik op mijn eentje kan doen. Rugzakje op en sneeuwijzers onder mijn boots. Tegen dat je dit leest (geautomatiseerde post), sta ik al ergens te blinken op één of andere top van een berg. Hopelijk toch.