De Tjoolaard nieuwjaarsbrief 2019

“Eenmaal de kikker de oceaan had gezien, was de vijver hem te klein geworden.”

Mooie quote toch? Geen idee waar ik hem opgerakeld heb, maar hij blinkt al een tijdje in een ideeënboekje. Omdat er zo veel in zit. Een kikker die ooit zijn vijver achterliet, op pad -hihi- ging en de oceaan zag. Misschien trok hij bewust op avontuur, misschien was het allemaal zo niet bedoeld. Misschien was er boel in de poel? Of had hij gewoon een opkikkertje nodig, wat nieuws in zijn leven. Iets dreef hem de veilige omgeving van het riet uit, deed hem zijn angst voor ooievaars en drukke kruispunten overwinnen. Waardoor plots een hele wereld voor hem open ging.

Maar er zit ook iets fatalistisch in. Iets meelijwekkend. De vijver was hem te klein geworden. Kan de kikker dan nooit meer naar huis? Moet het nu bigger en better zijn voor hem? Is een thuis ooit nog een optie? Is groter ook grootser? Een dubbeltje op zijn kant. Wie weet gaat dat ruime vervelen. Mist de kikker die goeie ouwe kikkerdril wel.

Of misschien neemt de kikker al zijn ervaringen mee en maakt hij al vertellend de vijver zelf wat groter. En de oceaan, die kan vast wat tips uit de vijver gebruiken. Vorige nieuwjaarsbrief sprak ik over de waarom van Tjoolaard. Over verwondering zoeken. Maar 2018 was een bizar jaar. Eentje vol dualiteit en heel veel polarisering. Wij tegen zij, zij tegen ons. Je bent links of rechts, zwart of wit. We vergaten het wondermooie te zien, eigen vijver eerst. Maar zo draait onze bol niet. Bruggen bouwen en verbinden wordt een stevige uitdaging de komende jaren en dat in een decor dat alsmaar meer onder druk staat. Reizen en vertellen kan alvast dienen als cement.

Reisgoesting

Met Tjoolaard wil ik mensen vooral goesting doen krijgen om op reis te gaan. Om even uit die vijver te komen. Niet persé om oceanen te bevaren, even gaan kijken bij de plas van de buren is ook al goed. Letterlijk je grenzen verleggen en dat onbekende net iets bekender maken. Praten, luisteren en leren. Om via die goesting om te reizen uiteindelijk een soort ambassadeur te worden voor en van onze eigen planeet. Wat je bemint, daar draag je zorg voor.

Persoonlijk was 2018 een soort kanteljaar. Nog nooit zoveel gereisd als het afgelopen jaar. Heel intens, misschien wel te. Raften in Siberië, snowboarden, vrienden bezoeken in Libanon en Bosnië, Colombia binnenste buiten keren met buddies, eindelijk in Georgië geraakt, roadtrippen naar festivals, verschillende keren de bergen in en ook dichtbij wat rondgetjoold. Geen enkele solo-reis trouwens dit jaar. Bewust, want ik voelde dat het reizen wat aan het afvlakken was. Ervaringen delen met vrienden en onbekenden zorgde voor een nieuwe boost. Reizen kreeg een extra dimensie door de interactie. Maar stiekem mis ik het wel wat.

2018 was ook het jaar waarin ik een klein beetje volwassen werd. Waarin nog duidelijker werd dat mijn vijver echt in Gent ligt en dat die waarschijnlijk nooit te klein zal worden. Niet zo zeer door dat stukje Gent dat nu echt van mij is, maar veel meer door de vrienden en familie die altijd klaar zijn om mee te stappen in het verhaal.

Het kindse leven

Laat me misschien afsluiten met een quote van een bijzonder iemand uit Noorwegen, die er nu helaas niet meer is. Tijdens onze doortocht in China zei ze: “je haalt je energie niet uit reizen en liters koffie, maar uit die kinderkop van je.” Niet dat ik er uitzie als een vijftienjarige, ze had het vooral op mijn ingesteldheid. Kinds zijn, niet kinderachtig. Spelen. Relativeren en het allemaal wat minder serieus pakken. Met een kinderlijke nieuwsgierigheid naar de wereld kijken en met dat enthousiasme rondlopen.

Eind 2017, na een pittig jaar, kwamen die woorden plots weer bovendrijven. Ik voelde dat ik die connectie met mijn innerlijk kind wat vergeten was. 2018 stond dan ook in het teken van dat kleine Nieltje terug wat oprakelen. Door met veel verbazing naar mijn petekinderen te kijken, dat sowieso. Maar ook door gewoon wat meer te spelen. Onnozel te doen. Zo veel mogelijk te lachen en niet altijd het logische na te streven. Samen.

2019 moet daar op doorgaan. Nog meer focus op het positieve, nog meer aandacht voor die bruggen. Af en toe stilstaan en even hard genieten van de eigen vijver als van de wijde oceaan. En ik nodig je met heel veel plezier uit om mee kikker te zijn.

Een heel dikke merci om ook dit jaar zo enthousiast mijn schrijfsels te tolereren.

Kusje hier, kusje daar.

Een heel gelukkig tjooljaar

Je kapoen, Niel